Είχαμε πει πολλές φορές για αδιέξοδα της «Αραβική
Ανοιξης». Η τελευταία πράξη του «εκλεγμένου δημοκρατικά προέδρου» Mohammed Mursi
να γίνει Μουμπάρακ στη θέση του Μουμπάρακ, δηλαδή ένας νέο δικτάτορας, έδειξε
καθαρά ότι αν δεν πάρει ο λαός την εξουσία όταν εξεγείρεται, τότε η ίδια εξουσία
της ίδια κυρίαρχης τάξης επανέρχεται με άλλο ίσως προσωπείο αλλά ίδια στην
ουσία.
Αυτό είναι φανερό από το τι έγινε και στην Αίγυπτο. Ο
αμερικανοτραφής πρόεδρος της αντιαμερικανικής (ντεμεκ) «Μουσουλμανικής
Αδελφότητας», που ιστορικά ήταν ο κύριος μοχλός εξόντωσης των κομμουνιστών στην
Αίγυπτο, μόλις πάτησε στην πολιτική εξουσία τα βρήκε με την άρχουσα τάξη και
αποφάσισε να μετατρέψει τις (προσωρινές) αστικές δημοκρατικές κατακτήσεις της
πλατείας Ταχρίρ σε κατακτήσεις των ιμπεριαλιστών και της μονοπωλιακής αστικής
τάξης της Αιγύπτου!
Αυτό θα πει επαναφορά της ίδιας εξουσίας με χειρότερο
πρόσωπο. Γιατί ο νέος πρόεδρος ήθελε να έχει απόλυτη εξουσία να εκδίδει
ανεξέλεγκτα διατάγματα όπως κάθε δικτάτορας; Ποιόν φοβάται; Μα είναι απλό: τον
λαό φοβάται. Υπερεξουσίες για να υπερασπιστεί τον λαό δεν χρειάζεται, αρκεί να
τον έχει στο πλάι του. Για να τον δέσει όμως και να του αφαιρέσει δικαιώματα με
τη βία, τις χρειάζεται.
Για μια ακόμη φορά αποδεικνύεται πόσες αυταπάτες είχαν
αυτοί που υμνούσαν χωρίς αρχές την «Αραβική Άνοιξη», χωρίς να θέτουν το ζήτημα
της ταξικής εξουσίας. Στην Αίγυπτο, την Λιβύη, την Τυνησία κ.α. τα πράγματα δεν
άλλαξαν καθόλου για τον λαό. Η «δημοκρατία νίκησε», εκλογές έγιναν και στην
εξουσία βρέθηκε και πάλι η ίδια τάξη με τους ίδιους εκμεταλλευτές του λαού να
κυριαρχούν και τους ιμπεριαλιστές να επικυριαρχούν. Ο λαός κέρδισε το δικαίωμα
να εκλέγει τον δυνάστη και εκμεταλλευτή του, κέρδισε την (ιμπεριαλιστικής
έμπνευσης) δημοκρατία και χάνει τα δικαιώματα και τον πλούτο του με το άνοιγμα
της δημοκρατίας αυτής σε κάθε λογίς ξεπούλημα (και αρπαγή) του εθνικού πλούτου
στους ξένους.
Τι να πούμε για τους ντόπιους «αριστερούς» και
«αριστερούτσικους» που υμνούσαν χωρίς αρχές τις εξεγέρσεις, οι οποίες βέβαια
ήταν γνήσιες πλην Λιβύης, χωρίς να βλέπουν πως αυτές υποδαυλίζονταν
καθοδηγούνταν από ξένα κέντρα που είχαν τους ακριβώς αντίθετους σκοπούς απ τούς
λαούς; Χωρίς να επισημαίνουν τον κίνδυνο να φαλκιδευτούν από την ίδια εξουσία
που θέλουν να ανατρέψουν.
Τι να πούμε για εκείνους που ύμνησαν τους.
«απελευθερωτικούς» βομβαρδισμούς της Λιβύης και τώρα δήθεν νοιώθουν φρίκη με το
καθεστώς του δικτάτορα Άσσαντ και δεν θα έλεγαν όχι σε ένα βομβαρδισμό της
Συρίας όπως παλιά δεν είπαν όχι στους βομβαρδισμούς του Ιράκ του δικτάτορα Σ.
Χουσεΐν και της Γιουγκοσλαβίας του επίσης. «δικτάτορα» Σ. Μιλόσεβιτς; Κακό
πράγμα να είσαι στα λόγια με την εξουσία του λαού και στην πράξη με την εξουσία
των καπιταλιστών.
Η αυταπάτη αυτών των δυνάμεων για την «Αραβική Άνοιξη»
ήταν ίδια με την αυταπάτη που κυριάρχησε και με τη μεταφορά δήθεν εξεγερτικού
μηνύματος χωρίς κανένα DNA ταξικής ανατροπής, στις πλατείες της Ισπανίας και σε
συνέχεια της Ελλάδας. Δεν κατάλαβαν(;;;) τίποτα από την ιμπεριαλιστική
επιβράβευση τέτοιων κινήσεων; Δεν κατάλαβαν ότι αυτό ήταν το άνοιγμα του δρόμου
σε άνετη διαχείριση της κρίσης από την άρχουσα τάξη, ανεξαρτήτως πολιτικής
μορφής διακυβέρνησης.
Το δίδαγμα είναι πάντα ένα: αν σε μια λαϊκή εξέγερση,
διαδήλωση, κινητοποίηση δεν έχεις ορατό μπροστά σου και σαν όραμα την κατάκτηση
της ταξικής εξουσίας, η υπάρχουσα ταξική εξουσία σε βλέπει πάντα σαν εναλλακτική
πολιτική εξουσία για λογαριασμό της. Κάποιοι που στη χώρα μας μιλούν πολύ για
"δημοκρατική κυβέρνηση" χωρίς καμιά ταξική μεταβολή, ας πάρουν το μήνυμα. Και ο
κόσμος ας μην έχει άλλες αυταπάτες.
Πηγή : Αριστερά και Πολιτική
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου