αγαστή συνεργασία της αστυνομίας του Δένδια με τους φασίστες, καθώς και η «χαλαρή» αντιμετώπιση της δικαιοσύνης απέναντί τους, σε αντίθεση με τη σκληρή αντιμετώπιση απέναντι στους αγωνιστές του αντιφασιστικού αλλά και γενικότερα του εργατικού κινήματος.
Ο Θ. Καμπαγιάννης σε άρθρο του στο τεύχος 92 του περιοδικού Σοσιαλισμός από τα Κάτω, κατατάσσει τις ψήφους των φασιστών ως προερχόμενες από τρεις ομόκεντρους κύκλους (κατηγορίες). Την πρώτη και μεγαλύτερη κατηγορία ψήφων προς τη Χ.Α από ένα κόσμο οργισμένο, αγανακτισμένο αλλά και μπερδεμένο για το ποιόν της. Τη δεύτερη κατηγορία που έχει να κάνει με πρώην ψηφοφόρους της Ν.Δ και του ΛΑΟΣ. Και το τρίτο πιο στενό και μικρό κομμάτι του σκληρού νεοναζιστικού πυρήνα της Χρυσής Αυγής.
Με το παρών άρθρο, θέλουμε να σταθούμε στη δεύτερη κατηγορία, υπενθυμίζοντας ότι οι σχέσεις φασιστών και Νέας Δημοκρατίας συμπεριλαμβανομένων και των όποιων κατά καιρούς παραφυάδων τους (Πολιτική Άνοιξη, ΛΑΟΣ), μόνο καινούργιες δεν είναι.
Θα πρέπει να γυρίσουμε πίσω στα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης. Οι φασίστες με την πτώση της χούντας έχουν να αντιμετωπίσουν ένα κάθε άλλο παρά ευνοϊκό κλίμα. Στις εκλογές του 1974, οι νοσταλγοί της χούντας που μόλις είχε καταρρεύσει έχουν το δικό τους εκλογικό κατέβασμα με την ΕΔΕ του Γαρουφαλιά, η οποία όμως δεν μένει στη μνήμη κανενός, παρά μόνο για τις τεράστιες αντισυγκεντρώσεις δεκάδων χιλιάδων αντιχουντικών εναντίον της.
Εκλογική επιτυχία με αντίστοιχο, με της Χ.Α, ποσοστό (6,82%, 349.988 ψήφους) κατορθώνει τρία χρόνια αργότερα, στις εκλογές του 1977, η “Εθνική Παράταξις”. Πρόκειται για ακροδεξιό εκλογικό κατέβασμα, με βασική τη σημαία του αντικομμουνισμού και με μια ανοιχτά φιλοχουντική νεολαία, την ΕΝΕΠ. Πώς όμως έγινε μπορετό να εμφανιστούν οι φασίστες σαν πολιτική δύναμη, τρία χρόνια μετά την κατάρρευση της δικτατορίας; Η εφημερίδα Εργατική Πρωτοπορία (η εφημερίδα της ΟΣΕ, οργάνωσης από την οποία προήλθε το ΣΕΚ, την δεκαετία του '70) έγραφε αμέσως μετά τις εκλογές:
«Ο βασικός υπεύθυνος είναι η κυβέρνηση Καραμανλή. Είναι η κυβέρνηση που ανέβηκε στην εξουσία μετά από συμβιβασμό της στρατοκρατίας (Γκιζίκης, Ντάβος, Γκράτσιος κλπ) με τις δεξιές πολιτικές δυνάμεις και απ’ την πρώτη στιγμή είχε αναλάβει το “καθήκον” να ανασυντάξει το κράτος των καπιταλιστών ύστερα από την κατάρρευση της δικτατορίας. Η κυβέρνηση Καραμανλή φρόντισε να μεθοδεύσει την απαλλαγή από κάθε κατηγορία των υπουργών της χούντας, την αθώωση των βασανιστών, τη διατήρηση μέσα στο στρατό και τα σώματα ασφαλείας, όλων των χουντικών αξιωματικών και μέσα στα υπουργεία και τις δημόσιες υπηρεσίες των χουντικών διευθυντών, διπλωματών κλπ, την επαναφορά των χουντικών καθηγητών στα πανεπιστήμια, τον διορισμό των χουντικών εργατοπατέρων στα σωματεία κλπ. Φρόντισε δηλαδή να προστατέψει όσο μπορούσε πιο πολλούς χουντικούς και να τους χρησιμοποιήσει η ίδια για τις δικές της ανάγκες ενάντια στο εργατικό κίνημα».
Νοσταλγοί
Λίγο αργότερα και με αφορμή τις εκλογές για Πρόεδρο της Δημοκρατίας, οι τέσσερις από τους πέντε βουλευτές της Εθνικής Παράταξης προσχωρούν στην Νέα Δημοκρατία. Η νεολαία της διασπάται και τα επόμενα χρόνια γεννιούνται μια σειρά φασιστικών οργανώσεων: ΕΝΕΚ, Χρυσή Αυγή (ως ομάδα περιοδικού αρχικά), Κόμμα των Προοδευτικών (με αρχηγό τον πρωθυπουργό της χούντας Μαρκεζίνη, εκλέγει ευρωβουλευτή το ’81, οι οπαδοί του οποίου έκαναν διαδηλώσεις με σύνθημα «Λευτεριά στον Ρούντολφ Ες»), ΦΕΠ (με μέντορα τον πατέρα των Ελλήνων ναζί Κ. Πλεύρη και αρχηγό στη Θεσσαλονίκη, τον σημερινό βουλευτή της Ν.Δ, Κ. Κιλτίδη) και φυσικά η χουντική ΕΠΕΝ με μέντορα τον δικτάτορα Γ. Παπαδόπουλο και αρχηγούς τους σημερινούς βουλευτές Ν.Δ και Χρυσής Αυγής, Βορίδη και Μιχαλολιάκο.Οι οργανώσεις αυτές θα αναπτύξουν τη δράση τους με επιθέσεις απέναντι σε αγωνιστές, όπως η γνωστή ιστορία με τον Βορίδη να επιτίθεται σε διαδηλωτές με τσεκούρι, παρέα με άλλους επενίτες. Αντίστοιχη τραμπούκικη δράση αναπτύσσουν και οι ομάδες κρούσης της ΟΝΝΕΔ, Κένταυροι - Ρέιντζερς, με πρωτοπαλίκαρα τον πρώην βουλευτή της Ν.Δ και σημερινό δήμαρχο Πειραιά, Β. Μιχαλολιάκο (ξάδερφο του φύρερ της Χρυσής Αυγής) και τον σημερινό αρχηγό των Ανεξάρτητων Ελλήνων, Π.Καμμένο.
Πεδίο επαφής της Ν.Δ με τους φασίστες, αποτελούν εκείνα τα χρόνια και τα “μνημόσυνα” για τους νεκρούς του Μελιγαλά. Οι ετήσιες συνάξεις διοργανώνονται από φασιστικές οργανώσεις με συνθήματα: «Τη λύση θα δώσει ο στρατός», «Ο Φλωράκης στο Γουδί», «Φωτιά και τσεκούρι στους προσκυνημένους». Το 1982 ο νεαρός τότε βουλευτής Αντώνης Σαμαράς ανακοινώνει με ειδικό δελτίο Τύπου την έλευσή του «για να παραστεί στο Μνημόσυνο των σφαγιασθέντων από τους εαμοκομμουνιστές» («Ελευθερία» 18/9/82, πηγή: Ιος 11/9/05 - «Η μαύρη εθνική πηγάδα»)
Η ανοιχτή επικοινωνία Νέας Δημοκρατίας και φασιστών, επιβεβαιώνεται κι αργότερα, επί κυβέρνησης Μητσοτάκη, την περίοδο της εθνικιστικής υστερίας για το Μακεδονικό. Τον Μάρτιο του 1992 σέρνονται στα δικαστήρια πέντε αγωνιστές, μέλη της ΟΣΕ για τη συγγραφή και διακίνηση του βιβλίου “Η κρίση στα Βαλκάνια, το Μακεδονικό και η εργατική τάξη” που μόλις είχε εκδοθεί από το Μαρξιστικό Βιβλιοπωλείο. Επρόκειτο για μια έκδοση που φιλοδοξούσε να δώσει ταξικές και διεθνιστικές απαντήσεις στη διογκούμενη εθνικιστική υστερία “για το όνομα της Μακεδονίας”.
Προϊστάμενος της εισαγγελίας πρωτοδικών, που άσκησε τη δίωξη, ήταν ο Θ. Ανδρεουλάκος, πρώην εισαγγελέας στα χουντικά στρατοδικεία. Μάρτυρες κατηγορίας στη δίκη ήταν μεταξύ άλλων, ο φύρερ της φασιστικής οργάνωσης 4η Αυγούστου, Κ. Πλεύρης, ο γνωστός νομάρχης της Ν.Δ Π. Ψωμιάδης κι ο πρώην υπουργός της ΕΡΕ (προγόνου της Ν.Δ), Ν. Μάρτης. Ο Ανδρεουλάκος τοποθετήθηκε φέτος γενικός γραμματέας στο υπουργείο Δημόσιας Τάξης, από την κυβέρνηση Σαμαρά, ενώ ο Πλεύρης μετείχε στο ψηφοδέλτιο επικρατείας του ΛΑΟΣ στις τελευταίες εκλογές. Για την ίδια περίοδο, ο πρώην Χρυσαυγίτης και ταμίας της οργάνωσης Κουσουμβρής, επιβεβαιώνει ότι το προπαγανδιστικό υλικό των νεοναζί, ερχόταν κατευθείαν από τα γραφεία “μεγάλου κόμματος”.
Με την πτώση της κυβέρνησης Μητσοτάκη το 1993, ο σημερινός πρωθυπουργός, Αντώνης Σαμαράς, αποχωρεί από τη ΝΔ και ιδρύει την Πολιτική Άνοιξη. Μια σειρά από πρωτοπαλίκαρα του ακροδεξιού χώρου, που ανδρώθηκαν στα συλλαλητήρια για το Μακεδονικό και τα πογκρόμ που ακολουθούσαν, τον ακολουθούν στο νέο του κόμμα. Ο Σ. Χατζηπαρασκευάς, εκδότης της γνωστής χουντοφυλλάδας Στόχος είναι ένας από αυτούς. Αργότερα αυτός μαζί με άλλα στελέχη της Πολ.Αν αλλά και τον Πλεύρη, θα συμπράξουν με το Μάκη Βορίδη και το λεπενικό Ελληνικό Μέτωπο στις εκλογές του 2000. Ακόμα και σήμερα, οι φοιτητικές παρατάξεις της Πολ.Αν σε Ιατρική (Νέα Προοπτική) και Φιλοσοφική (Νέοι Ορίζοντες), συνεχίζουν να υπάρχουν και να πραγματοποιούν φασιστικές επιθέσεις εναντίον αριστερών φοιτητών, πολλές φορές σε συνεργασία με τη Χρυσή Αυγή.
Μερικά χρόνια αργότερα, το 1998, είναι η χρονιά που η Χρυσή Αυγή πραγματοποιεί δολοφονικές επιθέσεις, με πιο γνωστές αυτή εναντίον του φοιτητή Δημήτρη Κουσουρή και λίγους μήνες πριν εναντίον του αντιφασίστα, τραγουδιστή των Last Drive, Αλέξη Καλοφωλιά. Αλλά είναι και η χρονιά που ο Γ. Καρατζαφέρης, στέλεχος και βουλευτής ακόμα της Νέας Δημοκρατίας, κάνει ανοιχτό κάλεσμα συνεργασίας σε βασιλικούς και χρυσαυγίτες. Έλεγε λοιπόν από το κανάλι του ο Καρατζαφέρης: «Ερχόμαστε σήμερα και λέμε ότι η Νέα Δημοκρατία χρειάζεται ένα συμπλήρωμα. Και ποιο είναι το συμπλήρωμα αυτό;... Είναι αυτοί που πήγαν στο ΠΑΣΟΚ πιστεύοντας το η Ελλάς ανήκει στους Έλληνες, είναι η Πολιτική Άνοιξη στο μεγαλύτερο κομμάτι της, είναι οι εβρισκόμενοι στα δεξιά της Ν.Δ, η Χρυσή Αυγή, η οποία έχει πρωταγωνιστές του αγώνα και μπορεί η Χρυσή Αυγή με όσους έχει, πολλούς ή λίγους, να κάνει τόσο θόρυβο και να συμμετέχει σε όσα δεν μπορεί σήμερα, δυστυχώς να κάνει η ΟΝΝΕΔ. Η οποία δεν έχει καμία σύγκριση με την ΟΝΝΕΔ της δεκαετίας του ’80. Την ΟΝΝΕΔ του Μιχαλολιάκου. Είναι η ΕΠΕΝ, οι βασιλικοί, οι αμετανόητοι, αυτοί δεν χρειάζονται;»
Τρεις τακτικές
Αν για την περίοδο της μεταπολίτευσης, οι γέφυρες επικοινωνίας με τους φασίστες που έχτιζε η Ν.Δ, είχαν να κάνουν με το μπλοκάρισμα της αποχουντοποίησης και την τριετία '90-'93, με την υστερία του Μακεδονικού, από τα μέσα της δεκαετία του '90 μέχρι σήμερα στο κέντρο βρίσκεται το χαρτί του ρατσισμού εναντίον των μεταναστών. Αρχικά όσων προέρχονταν από την Αλβανία και το πρώην Ανατολικό Μπλοκ, και εναντίον των προσφύγων από τις χώρες της Ασίας και της Αφρικής, την τελευταία δεκαετία.Επί κυβέρνησης Μητσοτάκη είναι που χρησιμοποιείται για πρώτη φορά ο όρος “λαθρομετανάστης” και φτιάχνονται τα πρώτα νομοσχέδια που καθιστούν παράνομους όσους αναζητούν μια καλύτερη τύχη στην Ελλάδα. Με το άνοιγμα της δεκαετίας του 2000, αρχίζει η συστηματική ρατσιστική επίθεση με κέντρο την ισλαμοφοβία. Επί υπουργού Βουλγαράκη το 2005 έχουμε τις “αντιτρομοκρατικές” απαγωγές Πακιστανών και τις διώξεις του προέδρου της Πακιστανικής Κοινότητας Τζαβέντ Ασλάμ. Το 2009 ακολουθεί το σκίσιμο του Κορανιού από αστυνομικό και εξαγγέλλεται η δημιουργία στρατοπέδων συγκέντρωσης. Για να φτάσουμε πριν από λίγους μήνες, με τον Σαμαρά να μιλάει για “ανακατάληψη” των πόλεων από τους “ξένους εισβολείς”, τις επιχειρήσεις σκούπα με την προκλητική ονομασία “Ξένιος Δίας”, τα ρατσιστικά βασανιστήρια στα αστυνομικά τμήματα και τις δηλώσεις για κατάργηση του νόμου περί Ιθαγένειας.
Μόνο που αν για τρεις δεκαετίες οι γέφυρες αυτές δυνάμωναν τόσο εκλογικά όσο και σε στελεχιακό δυναμικό τη Νέα Δημοκρατία, με τον παράγοντα κρίση άρχισαν να λειτουργούν αντίστροφα. Η ρατσιστική ατζέντα του Καραμανλή και του Παυλόπουλου το 2009 έβγαλαν ενισχυμένο το ΛΑΟΣ στις Ευρωεκλογές εκείνης της χρονιάς. Η συνέχιση της ρατσιστικής ατζέντας από την κυβέρνηση ΓΑΠ, την κυβέρνηση Παπαδήμου και την κυβέρνηση Σαμαρά (μετά και τη μνημονιακή χρεοκοπία του Καρατζαφέρη), ενίσχυσε τη ναζιστική Χρυσή Αυγή.
Η Κίνηση Ενωμένοι Ενάντια στο Ρατσισμό και τη Φασιστική Απειλή δημιουργήθηκε μετά τις Ευρωεκλογές του 2009, ακριβώς για να αντιμετωπίσει αυτή την απειλή. Η μάχη συνεχίζεται τόσο ενάντια στους φασίστες, αλλά κι ενάντια στα μνημόνια και το ρατσισμό των κυβερνήσεων που θρέφουν τους νεοναζί.
ΤΟΥ ΣΤΕΛΙΟΥ ΜΙΧΑΗΛΙΔΗ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου