Τώρα, θα με ρωτήσετε: «γραμματική θα μας μάθεις;» ‘Οχι, βέβαια (αν και αρκετοί από σας χρειάζεστε το μάθημα, αν κρίνω από τις ανορθογραφίες που ανακαλύπτω σε Ιστολόγια, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα) ούτε είμαι αρμόδιος για κάτι τέτοιο (αφού δεν είμαι φιλόλογος, αλλά την «πονάω» τη γλώσσα μας). Η επίφαση, αδέρφια, είναι μια πολύ διαδεδομένη κατάσταση στη φαιδρότατη χώρα μας. Τα περισσότερα «δρώμενα» έχουν μικρή ή μεγάλη δόση επίφασης και κάντε ένα zoom για να το διαπιστώσετε.
• Ας αρχίσουμε από τα …θρησκευτικά (δεν λένε «Εκ Θεού άρξασθαι»;): Οι τακτικοί μου επισκέπτες ξέρουν ότι δεν πιστεύω σε τίποτε μεταφυσικό. Πολλοί όμως, συνάνθρωποι, πιστεύουν (ή έτσι νομίζουν…) και μέσα στο πλαίσιο της πίστης τους επιδίδονται και σε «λατρευτικές» πράξεις. Κάνουν, π.χ. επισκέψεις σε εκκλησίες όπου κάνουν «σταυρό», φιλάνε (όχι τόσο καθαρά…) χέρια παπάδων, κάνουν τάματα, ανάβουν κεριά, φιλάνε εικόνες, τρώνε αντίδωρα, κοινωνούν κ.α. Αυτά όλα, αδέρφια, δεν είναι επίφαση πίστης; Είναι, γιατί οι περισσότεροι απ’ αυτούς τους πιστούς δεν κάνουν τίποτε άλλο απ’ αυτά που η πίστη τους (θεωρητικά, τουλάχιστον) επιτάσσει. Αδικούν αναφανδόν, κακολογούν ακόμα πιο «αναφανδόν», μισούν, κλέβουν (κυρίως νόμιμα), ψεύδονται, ζηλοφθονούν και άλλα πολλά. Εδώ, λοιπόν, έχουμε επίφαση πίστης!
• Οι πολιτικοί μας! Αυτοί κι αν είναι μαέστροι στη επίφαση. Σχεδόν όλες οι πράξεις τους είναι ζωντανή επίφαση! Μιλάνε για να μιλήσουν, χωρίς να λένε συνήθως τίποτε το ουσιαστικό (π.χ. «Στο πλαίσιο της κυβερνητικής πολιτικής για ένα καλλίτερο μέλλον, θα καταβάλουμε κάθε προσπάθεια, κλπ…). Και η δράση τους; Μόνιμα προσανατολισμένη στο ατομικό ή στο κομματικό συμφέρον. Αυστηρά και χωρίς αποκλίσεις η πλειονότητα (πάντα υπάρχουν οι εξαιρέσεις).
• ‘Εχουμε, λένε, δημοκρατία. Αμ δε! Επίφαση δημοκρατίας έχουμε. ‘Ολοι κόπτονται για τη δημοκρατία. (Ακόμη κι ο δικτάτορας Παπαδόπουλος συχνά αναφωνούσε «ζήτω η δημοκρατία»…). Αλλά και σήμερα, που υποτίθεται ότι ζούμε σε καθεστώς πολιτικής ελευθερίας η δημοκρατία πάσχει βαριά. Και η πιο βαριά αρρώστια της είναι η κομματική πειθαρχία, αφού αυτή μεταβάλλει τη διακυβέρνηση (αλλά και την άσκηση αντιπολίτευσης) σε «ενός ανδρός αρχή». Και η εκλογή των πολιτικών από τον πολίτη που ψηφίζει επηρεάζεται τόσο ισχυρά από την οικονομική δυνατότητα των κομμάτων και υποψηφίων για να προβληθούν, που παύει να είναι προϊόν ελεύθερης επιλογής.
• Επίφαση διαλόγου: Βλέπεις ένα «πάνελ» ή μερικά παράθυρα, στην τηλεόραση. Υποτίθεται ότι οι καλεσμένοι θα εκθέσουν τις απόψεις τους. Αμ δε! Πέραν από το ότι, πολύ συχνά, μιλάνε όλοι μαζί και δεν ξεχωρίζεις λέξη, ο παρουσιαστής, κυρίαρχος που παιχνιδιού, ερωτά και πριν ο άλλος μπορέσει να απαντήσει, συνεχίζει με άλλη ερώτηση, ή/και με απάντηση δική του, ο παρουσιαστής! Συχνά οι ερωτήσεις είναι «κλειστές» δηλαδή «ναι ή όχι», κάτι που δεν μπορεί να θεωρηθεί διάλογος αλλά ανάκριση! Και είναι απορίας άξιο γιατί οι ερωτώμενοι δεν σηκώνονται να φύγουν από τον «διάλογο». Αλλά, βλέπεις, η μαγεία του γυαλιού…!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου