Δεν σταματάνε να μας εκπλήσσουν με την ‘’πολιτική διορατικότητα, την πληρότητα, την επικοινωνιακή γκάμα και την εργαλειοθήκη’’ τους προκειμένου να προσελκύσουν ψηφοφόρους και να ‘’κερδίσουν μέτρα στη κούρσα του πολιτικού στίβου’’, τα κόμματα της εκάστοτε μείζονος εξωκοινοβουλευτικής και ενίοτε κοινοβουλευτικής αντιπολίτευσης κάθε φορά που διαχέεται στην ατμόσφαιρα άρωμα εκλογών.
Η πολυπλοκότητα σκέψης-δράσης-λόγων και έργων έχουν σαν κοινό παρονομαστή, τη διείσδυση στους χώρους δράσης του κοινωνικού λαικού κινήματος, την ‘’διακριτική κηδεμονία των δράσεων’’ την επιχειρούμενη αφομοίωση του κινήματος στους κομματικούς μηχανισμούς, τον προσεταιρισμό των αγώνων για επικοινωνιακούς λόγους και τελικά τον εκφυλισμό, τον κατακερματισμό, την απαξίωση και τη διάλυση των κινημάτων και τη παράδοσή τους στη πυρά του κοινωνικού αυτοματισμού που προάγει και επιβάλει το σύστημα εξουσίας στη κοινωνία. Και φαίνεται να τα καταφέρνουν καλά, συνεπικουρούμενοι κατά καιρούς και από απρόβλεπτους συμμάχους.
Τα κινήματα προφανώς και είναι χρήσιμα, αφού παίζουν πλέον (όσα εξακολουθούν να συμμετέχουν στο έργο) το ρόλο του ‘’χρήσιμου ηλίθιου και του νεροκουβαλητή στο μύλο του κάθε ματαιόδοξου τυχοδιώκτη’’ που δεν έχει τη στοιχειώδη διορατικότητα να αξιολογήσει τα αποτελέσματα της εξίσωσης της πολιτικής σκοπιμότητας και της επιμονής σε ένα μοτίβο χιλιοπαιγμένο, φθαρμένο, απαξιωμένο και καταδικασμένο σε αποτυχία με σωρευτικά και πολυμέτωπα καταστροφικά αποτελέσματα κάθε φορά που επιχειρείται η ‘’άλωση του κινήματος’’.
Η δημιουργική αφέλεια σε όλο της μεγαλείο εξακολουθεί να μας υπενθυμίζει το πόσο ανώριμοι, απροετοίμαστοι, συνειδητά αφελείς, επιδεικτικά ξεροκέφαλοι, διψασμένοι για εξουσία και λίγοι είναι οι επίδοξοι σωτήρες, στο δρόμο ανάμεσα στον πολιτικό και κοινωνικό ανασχηματισμό την επανάσταση του προλεταριάτου και την πολυπόθητη επιχειρούμενη ‘’ανατροπή του βαθμολογικού πίνακα’’ και την αναβάθμισή τους από ουραγούς και κομπάρσους της πολιτικής σκηνής σε πρωταγωνιστές και σταρ, με κάθε τρόπο και με κάθε κόστος.
Οταν όλοι αντιληφθούν το μέγεθος της αρνητικής συμβολής τους στη μονιμοποίηση και την καθιέρωση του νεοφιλελευθερισμού και την αναγωγή του ‘’συνταγματικού και δημοκρατικού τόξου’’ και του συντηρητισμού, του σεβασμού δηλαδή σε κάθε είδους νόμους κανόνες και θεσμούς που θα λειτουργούν κατασταλτικά και θα υποτάσσουν ανενόχλητα, σαν το ‘’ιδανικό πολίτευμα μιας ατάραχης και ήρεμης κοινωνίας υπάκουων πολιτών’’ που σταδιακά θα φθίνει και θα αφανίζεται, αλλά θα έχει τη σιγουριά του αργού και επιμελούς θανάτου, ίσως να υπάρχουν ακόμα περιθώρια να σώσουμε τις ρίζες ώστε να υπάρξει ελπίδα να ξαναβλαστήσει το δέντρο.
Μέχρι τότε, υπομονή.
Τάσος Καραγιώργος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου