Σε εναν πολεμο δεν κερδιζει αυτος που αμυνεται και προσπαθει μονο να γιατρεψει τις πληγες του, αλλα αυτος που μπορει και εχει το σθενος να επιτεθει να κερδισει μαχες και να επιφερει τα περισσοτερα πληγματα στον εχθρο.
Αυτη ειναι η πραγματικοτητα, αυτο λεει η ιστορια, αυτο αποδεικνυεται και σημερα στο τοπο μας.
Φυσικα και και θα πρεπει να ειμαστε πανω απο τα θυματα αυτου του πολεμου, φυσικα και θα πρεπει να φροντιζουμε τους τραυματιες και να προσατευουμε τους αμαχους, αλλα θα πρεπει να υπαρχει και επιθεση.
Και για να γινω πιο συγκεκριμενος.
Οταν ολες σου οι δυναμεις και οι εφεδρειες, επικεντρωνονται σε κινησεις παθητικης αλληλεγγυης προς τους ''παραδομενους'' και πληγωμενους συμπολιτες μας, οταν δηλαδη ριχνουμε ολο μας το βαρος στις δομες αλληλεγγυης που μοιραζουν τροφιμα, φαρμακα, ρουχισμο, στεγη κλπ, τοτε η εικονα που δινουμε και το αποτελεσμα που βγαζουμε, ειναι αυτο της παραδοχης και της νομιμοποησης και μονιμοποιησης της κατοχης στη χωρα.
Και βεβαια αυτος, ειναι ο πιο ''ευκολος'' τροπος για να δειξουμε οτι αγωνιζομαστε, κατι σαν τον δυστυχο Χιωτη που επι τουρκοκρατιας, τον ειχε περιοριορισει ορθιο μεσα σε ενα σχηματισμενο κυκλο γυρω του ενας πασας, λεγοντας του οτι οσο αυτος μπροστα του θα πηδουσε τη γυναικα του αυτος δεν επρεπε να περασει τον κυκλο. Ο Χιωτης απαντωντας στα πειραγματα των χωριανων του οταν μαθευτηκε το γεγονος, απαντουσε με καμαρι οτι σε πολη τη διαρκεια του πηδηματος, αυτος ''πατουσε'' τον κυκλο, οποτε δεν ενοιωθε και τοσο ταπεινωνωμενος αφου εκανε τη δικη του αντισταση, με τον δικο του βεβαια τροπο. Ωστοσο το εγκλημα ειχε συντελεστει.
Καπως ετσι θεωρω οτι συμβαινει και τωρα.
Εχουμε περιοριστει σε μια αντισταση παθητικη, ενω το εγκλημα συντελειται, ειναι ''διαρκες'' και χωρις ορια και περιορισμους.
Εχουμε αρκεστει στη ''παθητικη'' αντισταση, στην επουλωση πληγων που αφηνουν οι συνεχεις και ανελεητες επιθεσεις του εχθρου κατι που στην του ουσια αφηνει ελευθερο το πεδιο δρασης, επιτεποντας του να κανει παρτυ και να ασελγει, πανω στα εκατομμυρια θυματα που αφηνει πισω του σε καθε επιδρομη που επιχειρει και που δυστυχως αυτες εινα παρα πολλες, ατελειωτες.
Δεν υπαρχει ουσιαστικη αντισταση και οταν δεν υπαρχει αντισταση και επιθεση, δεν μπορεις να επιφερεις πληγματα στον εχθρο και μοιραια υποκεισαι τα οσα σου επιβαλλει.
Που ειναι το κινημα των διοδιων, που ειναι οι καταληψεις, που ειναι η απεργια διαρκειας που θα μπορουσε να επιφερει το τελειωτικο πληγμα στις κατοχικες δυναμεις, που ειναι οι καθηγητες, οι γιατροι, οι απολυμενοι, οι μακροχρονια ανεργοι, οι νεοαστεγοι, που ειναι οι γεματες παλμο πλατειες, οι αγανακτισμενοι, που ειναι οι ναυτεργατες, τα θυματα της κινητικοτητας και διαθεσιμοτητας, οι πεινασμενοι, οι αδικημενοι, οι περιθωριοποιημενοι και γενικα ολοι οι εις...... μενοι.
Πνιγηκαν μεσα στους καπνους απο τα δακρυγονα, καμφθηκαν απο τα γκλοπ του στρατου των κατοχικων δυναμεων, τις προσαγωγες, τις δικογραφιες, τις προφυλακισεις, τους εκβιασμους, τους εκφοβισμους, τις απειλες για απολυσεις, το σοκ απο τη βιαια προσαρμογη σε ενα αλλο τροπο ζωης και την αβεβαιοτητα για το αυριο.
Ομως δεν ειναι ετσι.
Αν πραγματικα ειχαμε συνειδητοποιησει το που ειμαστε και που θα οδηγηθουμε, αν πραγματικα αποζητουσαμε τον απεγκλωβισμο μας και την απεταξη των δεσμων μας, αν πραγματικα το πιστευαμε, τα πραγματα θα ηταν διαφορετικα.
Πεσαμε μεσα στη παγιδα που μας εστησαν και δεν κανουμε τιποτα για να βγουμε απο αυτην.
Δειχνουμε οτι εχουμε αποδεχτει τη μοιρα μας και θα δεχτουμε οτι και οσα ακομη θελουν να μας επιβαλλουν χωρις μαχη.
ΦΟΒΗΘΗΚΑΜΕ σκιαχτηκαμε που θα ελεγαν οι παλιοτεροι απο εμας, απο τον μπαμπουλα και δυστυχως εχουμε χασει ολες τις μεγαλες μαχες που χρειαζοταν να δωσουμε, χωρις καν να πολεμησουμε.
Και θα επρεπε να γνωριζουμε πως ''καμμια μαχη και κανενας πολεμος δεν ειναι ματαιος, οταν τον δινεις με αξιοπρεπεια και εαν πριν καν ξεκινησει, δεν σκεφτεσαι οτι μπορει να ηττηθεις''.
Και εμεις αυτο ακριβως καναμε.
Πριν καν ξεκινησει η μαχη και ο πολεμος, σκεφτηκαμε την ηττα και το αποτελεσμα ειναι να μετραμε διαρκως θυματα.
Αυτη ειναι η πραγματικοτητα, αυτο λεει η ιστορια, αυτο αποδεικνυεται και σημερα στο τοπο μας.
Φυσικα και και θα πρεπει να ειμαστε πανω απο τα θυματα αυτου του πολεμου, φυσικα και θα πρεπει να φροντιζουμε τους τραυματιες και να προσατευουμε τους αμαχους, αλλα θα πρεπει να υπαρχει και επιθεση.
Και για να γινω πιο συγκεκριμενος.
Οταν ολες σου οι δυναμεις και οι εφεδρειες, επικεντρωνονται σε κινησεις παθητικης αλληλεγγυης προς τους ''παραδομενους'' και πληγωμενους συμπολιτες μας, οταν δηλαδη ριχνουμε ολο μας το βαρος στις δομες αλληλεγγυης που μοιραζουν τροφιμα, φαρμακα, ρουχισμο, στεγη κλπ, τοτε η εικονα που δινουμε και το αποτελεσμα που βγαζουμε, ειναι αυτο της παραδοχης και της νομιμοποησης και μονιμοποιησης της κατοχης στη χωρα.
Και βεβαια αυτος, ειναι ο πιο ''ευκολος'' τροπος για να δειξουμε οτι αγωνιζομαστε, κατι σαν τον δυστυχο Χιωτη που επι τουρκοκρατιας, τον ειχε περιοριορισει ορθιο μεσα σε ενα σχηματισμενο κυκλο γυρω του ενας πασας, λεγοντας του οτι οσο αυτος μπροστα του θα πηδουσε τη γυναικα του αυτος δεν επρεπε να περασει τον κυκλο. Ο Χιωτης απαντωντας στα πειραγματα των χωριανων του οταν μαθευτηκε το γεγονος, απαντουσε με καμαρι οτι σε πολη τη διαρκεια του πηδηματος, αυτος ''πατουσε'' τον κυκλο, οποτε δεν ενοιωθε και τοσο ταπεινωνωμενος αφου εκανε τη δικη του αντισταση, με τον δικο του βεβαια τροπο. Ωστοσο το εγκλημα ειχε συντελεστει.
Καπως ετσι θεωρω οτι συμβαινει και τωρα.
Εχουμε περιοριστει σε μια αντισταση παθητικη, ενω το εγκλημα συντελειται, ειναι ''διαρκες'' και χωρις ορια και περιορισμους.
Εχουμε αρκεστει στη ''παθητικη'' αντισταση, στην επουλωση πληγων που αφηνουν οι συνεχεις και ανελεητες επιθεσεις του εχθρου κατι που στην του ουσια αφηνει ελευθερο το πεδιο δρασης, επιτεποντας του να κανει παρτυ και να ασελγει, πανω στα εκατομμυρια θυματα που αφηνει πισω του σε καθε επιδρομη που επιχειρει και που δυστυχως αυτες εινα παρα πολλες, ατελειωτες.
Δεν υπαρχει ουσιαστικη αντισταση και οταν δεν υπαρχει αντισταση και επιθεση, δεν μπορεις να επιφερεις πληγματα στον εχθρο και μοιραια υποκεισαι τα οσα σου επιβαλλει.
Που ειναι το κινημα των διοδιων, που ειναι οι καταληψεις, που ειναι η απεργια διαρκειας που θα μπορουσε να επιφερει το τελειωτικο πληγμα στις κατοχικες δυναμεις, που ειναι οι καθηγητες, οι γιατροι, οι απολυμενοι, οι μακροχρονια ανεργοι, οι νεοαστεγοι, που ειναι οι γεματες παλμο πλατειες, οι αγανακτισμενοι, που ειναι οι ναυτεργατες, τα θυματα της κινητικοτητας και διαθεσιμοτητας, οι πεινασμενοι, οι αδικημενοι, οι περιθωριοποιημενοι και γενικα ολοι οι εις...... μενοι.
Πνιγηκαν μεσα στους καπνους απο τα δακρυγονα, καμφθηκαν απο τα γκλοπ του στρατου των κατοχικων δυναμεων, τις προσαγωγες, τις δικογραφιες, τις προφυλακισεις, τους εκβιασμους, τους εκφοβισμους, τις απειλες για απολυσεις, το σοκ απο τη βιαια προσαρμογη σε ενα αλλο τροπο ζωης και την αβεβαιοτητα για το αυριο.
Ομως δεν ειναι ετσι.
Αν πραγματικα ειχαμε συνειδητοποιησει το που ειμαστε και που θα οδηγηθουμε, αν πραγματικα αποζητουσαμε τον απεγκλωβισμο μας και την απεταξη των δεσμων μας, αν πραγματικα το πιστευαμε, τα πραγματα θα ηταν διαφορετικα.
Πεσαμε μεσα στη παγιδα που μας εστησαν και δεν κανουμε τιποτα για να βγουμε απο αυτην.
Δειχνουμε οτι εχουμε αποδεχτει τη μοιρα μας και θα δεχτουμε οτι και οσα ακομη θελουν να μας επιβαλλουν χωρις μαχη.
ΦΟΒΗΘΗΚΑΜΕ σκιαχτηκαμε που θα ελεγαν οι παλιοτεροι απο εμας, απο τον μπαμπουλα και δυστυχως εχουμε χασει ολες τις μεγαλες μαχες που χρειαζοταν να δωσουμε, χωρις καν να πολεμησουμε.
Και θα επρεπε να γνωριζουμε πως ''καμμια μαχη και κανενας πολεμος δεν ειναι ματαιος, οταν τον δινεις με αξιοπρεπεια και εαν πριν καν ξεκινησει, δεν σκεφτεσαι οτι μπορει να ηττηθεις''.
Και εμεις αυτο ακριβως καναμε.
Πριν καν ξεκινησει η μαχη και ο πολεμος, σκεφτηκαμε την ηττα και το αποτελεσμα ειναι να μετραμε διαρκως θυματα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου