Η Αγγελικη βρηκε μια οαση ανθρωπιας και αλληλεγγυης και θα κανει την πιο ''φωτεινη'' της πρωτοχρονια.
Το ρεπορταζ αναδειχτηκε και στο aixmi.gr.
Δειτε το ρεπορταζ του aixmi,gr, και το βιντεο απο το δελτιο του mega στο 40' και 50''.
Τα μελη της ''κινησης εναντα στις διακοπες ρευματος'' αισθανονται την αναγκη να ευχαριστησουν ολους τους συμπολιτες μας που εδειξαν την αλληλεγγυη τους στην Αγγελικη.
Το ρεπορταζ αναδειχτηκε και στο aixmi.gr.
Δειτε το ρεπορταζ του aixmi,gr, και το βιντεο απο το δελτιο του mega στο 40' και 50''.
Τα μελη της ''κινησης εναντα στις διακοπες ρευματος'' αισθανονται την αναγκη να ευχαριστησουν ολους τους συμπολιτες μας που εδειξαν την αλληλεγγυη τους στην Αγγελικη.
Για ολους εμας, η μαχη δεν τελειωνει εδω, συνεχιζεται και θα συνεχιζεται, οσο θα υπαρχουν συμπολιτες μας που ζουν στο σκοταδι, καταπατειται η αξιοπρεπεια και η περηφανεια τους και βυθιζονται στο χαος και στην απελπισια!!!!!!
Πέμπτη 27 Δεκεμβρίου 2012
Σάββατο βράδυ, μέρες Χριστουγέννων, σε μία γειτονιά της Νίκαιας. Με την κάμερα του Mega, καταγράφουμε τις εικόνες μίας νέας πραγματικότητας στην Ελλάδα του 2012.
Στο ημιυπόγειο μιας πολυκατοικίας, στην οδό Προκοπίου μας περίμενε η Αγγελική, μία γυναίκα κοντά στα 40, που ζει εκεί μαζί με τον 17χρονο γιο της, Αλέξανδρο. «Συμπλήρωσαν 4 μήνες χωρίς ρεύμα», μου είπε ένας γείτονάς της όταν μου έδωσε το τηλέφωνο για να της ζητήσω να εμφανιστεί στην κάμερα και να περιγράψει «πώς είναι να ζει κάποιος χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα σήμερα στην Ελλάδα…»
Της τηλεφώνησα διστακτικά. Είχα μιλήσει με πολλές οικογένειες τις προηγούμενες ημέρες που ζουν με το ρεύμα κομμένο για να ζητήσω να μου πουν μία ιστορία στην κάμερα, αλλά όλοι μου είχαν αρνηθεί. «Δεν είναι εύκολο να μαθαίνει ο κόσμος για τη δυστυχία σου, να βλέπουν οι συγγενείς και οι φίλοι σου σε τι κατάσταση έχεις περιέλθει, από εκεί που ήξεραν ότι ζούσες μία φυσιολογική ζωή», μου είχε πει η Βάσω που ζει στο Πέραμα.
Η Αγγελική, μας υποδέχτηκε στο διαμέρισμά της με ένα πλατύ χαμόγελο. Είπε πως δεν ένιωθε την ανάγκη να κρυφτεί από την κάμερα και από τον κόσμο που θα τη δει στην τηλεόραση γιατί δεν είχε κάτι περισσότερο να χάσει. Πριν από 1,5 χρόνο την εγκατέλειψε ο σύζυγός της. Ήταν η στιγμή που ήρθαν τα πάνω – κάτω στη ζωή της. Δεν, είχε, πλέον καθόλου χρήματα να πληρώσει το ενοίκιο ή τους λογαριασμούς που έβρισκε στην πόρτα της. Το περασμένο καλοκαίρι, η ΔΕΗ διέκοψε την παροχή ρεύματος στο σπίτι της και από τότε δεν έχει καταφέρει να το επανασυνδέσει. Και πώς να το κάνει; Με αναπηρία στο ένα της πόδι, όσο κι αν θέλει δεν μπορεί να εργαστεί. Ο γιος της άφησε πριν από λίγους μήνες το σχολείο προκειμένου να βρει δουλειά. Ευτυχώς, βρήκε. Αλλά θα πάρει μόλις 300 ευρώ για 10 ώρες εργασίας τη μέρα. “Καλά είναι κι αυτά, τα έχουμε ανάγκη”, λέει η Αγγελική.
Στο διαμέρισμά της, τα πάντα είναι τακτοποιημένα και καθαρά. Τα χαλιά είναι στρωμένα, οι κουρτίνες κρέμονται κολλαριστές, η κουζίνα είναι συγυρισμένη, οι τοίχοι είναι γεμάτοι από μετάλλια και φωτογραφίες του γιου της, από τότε που έπαιζε στις μικρές ομάδες του Ολυμπιακού, -θυμίζουν τις καλές μέρες που μπορούσε να στέλνει τον Αλέξανδρο στις προπονήσεις.
Δύο κεριά φωτίζουν όλα τα δωμάτια. Η τηλεόραση, ο υπολογιστής και όλες οι άλλες ηλεκτρικές συσκευές είναι σβηστές, -δίνουν την αίσθηση ότι δεν λειτούργησαν ποτέ. Και, όμως, μέσα στην βουβή ατμόσφαιρα του σπιτιού, το χριστουγεννιάτικο δέντρο, στολισμένο, αποπνέει μία αισιοδοξία. “Το δέντρο μοιάζει φέτος στεναχωρημένο σαν κι εμάς χωρίς τα φώτα, αλλά εγώ δε θα μπορούσα να μην το στολίσω. Θέλω να είμαι αισιόδοξη και να σκέφτομαι ότι κάθε μέρα που ξημερώνει θα είναι μία καινούργια, ίσως καλύτερη”, μου λέει η Αγγελική.
«Μα, πώς είναι να ζεις χωρίς ρεύμα;» Τη ρωτάω. Παίρνω μία γρήγορη απάντηση: «Δύσκολα είναι, πολύ δύσκολα… Δε μπορείς να φας ένα κανονικό φαγητό, να κάνεις ένα τσάι, να πιεις έναν καφέ. Κρυώνεις όλες τις ώρες, εγώ και ο γιος μου είμαστε συνέχεια άρρωστοι. Μπάνιο κάνουμε με το νερό που βράζουμε στο πετρογκάζ, αλλά και σ’ αυτό κάνουμε οικονομία για να μην τελειώσει γρήγορα η φιάλη υγραερίου. Η μόνιμη μου αγωνία είναι να μην τελειώσει η μπουκάλα γιατί πρέπει να βρω λεφτά να αγοράσω άλλη».
Η Αγγελική αντιμετωπίζει το πρόβλημά της με περηφάνια. Ξέρει ότι δεν είναι μόνη, ότι είναι πολλοί σαν κι εκείνη που δεν μπορούν να πληρώσουν κανένα λογαριασμό της ΔΕΗ, κανένα χαράτσι του κράτους. Όσο ζει, ελπίζει ότι θα καταφέρει να επιστρέψει στην προηγούμενη, όχι πλούσια, αλλά αξιοπρεπή της ζωή. Μέχρι τότε, θα περνάει την ώρα της λύνοντας σταυρόλεξα κάτω από το φως των κεριών και θα αναπολεί τη λάμψη που δίνει το ηλεκτρικό φως στο σπίτι. Άλλωστε, εκείνο το βράδυ πριν την αποχαιρετίσω μου εκμυστηρεύθηκε αυτό ακριβώς: «Όταν δεν έχεις ρεύμα, σου λείπουν τα πάντα. Σ’ εμένα, περισσότερο απ’ όλα μου λείπει το φως. Τώρα το χειμώνα που σκοτεινιάζει νωρίς, βγαίνω έξω στην γειτονιά και χαζεύω το φως στα μπαλκόνια…»
Στο ημιυπόγειο μιας πολυκατοικίας, στην οδό Προκοπίου μας περίμενε η Αγγελική, μία γυναίκα κοντά στα 40, που ζει εκεί μαζί με τον 17χρονο γιο της, Αλέξανδρο. «Συμπλήρωσαν 4 μήνες χωρίς ρεύμα», μου είπε ένας γείτονάς της όταν μου έδωσε το τηλέφωνο για να της ζητήσω να εμφανιστεί στην κάμερα και να περιγράψει «πώς είναι να ζει κάποιος χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα σήμερα στην Ελλάδα…»
Της τηλεφώνησα διστακτικά. Είχα μιλήσει με πολλές οικογένειες τις προηγούμενες ημέρες που ζουν με το ρεύμα κομμένο για να ζητήσω να μου πουν μία ιστορία στην κάμερα, αλλά όλοι μου είχαν αρνηθεί. «Δεν είναι εύκολο να μαθαίνει ο κόσμος για τη δυστυχία σου, να βλέπουν οι συγγενείς και οι φίλοι σου σε τι κατάσταση έχεις περιέλθει, από εκεί που ήξεραν ότι ζούσες μία φυσιολογική ζωή», μου είχε πει η Βάσω που ζει στο Πέραμα.
Η Αγγελική, μας υποδέχτηκε στο διαμέρισμά της με ένα πλατύ χαμόγελο. Είπε πως δεν ένιωθε την ανάγκη να κρυφτεί από την κάμερα και από τον κόσμο που θα τη δει στην τηλεόραση γιατί δεν είχε κάτι περισσότερο να χάσει. Πριν από 1,5 χρόνο την εγκατέλειψε ο σύζυγός της. Ήταν η στιγμή που ήρθαν τα πάνω – κάτω στη ζωή της. Δεν, είχε, πλέον καθόλου χρήματα να πληρώσει το ενοίκιο ή τους λογαριασμούς που έβρισκε στην πόρτα της. Το περασμένο καλοκαίρι, η ΔΕΗ διέκοψε την παροχή ρεύματος στο σπίτι της και από τότε δεν έχει καταφέρει να το επανασυνδέσει. Και πώς να το κάνει; Με αναπηρία στο ένα της πόδι, όσο κι αν θέλει δεν μπορεί να εργαστεί. Ο γιος της άφησε πριν από λίγους μήνες το σχολείο προκειμένου να βρει δουλειά. Ευτυχώς, βρήκε. Αλλά θα πάρει μόλις 300 ευρώ για 10 ώρες εργασίας τη μέρα. “Καλά είναι κι αυτά, τα έχουμε ανάγκη”, λέει η Αγγελική.
Στο διαμέρισμά της, τα πάντα είναι τακτοποιημένα και καθαρά. Τα χαλιά είναι στρωμένα, οι κουρτίνες κρέμονται κολλαριστές, η κουζίνα είναι συγυρισμένη, οι τοίχοι είναι γεμάτοι από μετάλλια και φωτογραφίες του γιου της, από τότε που έπαιζε στις μικρές ομάδες του Ολυμπιακού, -θυμίζουν τις καλές μέρες που μπορούσε να στέλνει τον Αλέξανδρο στις προπονήσεις.
Δύο κεριά φωτίζουν όλα τα δωμάτια. Η τηλεόραση, ο υπολογιστής και όλες οι άλλες ηλεκτρικές συσκευές είναι σβηστές, -δίνουν την αίσθηση ότι δεν λειτούργησαν ποτέ. Και, όμως, μέσα στην βουβή ατμόσφαιρα του σπιτιού, το χριστουγεννιάτικο δέντρο, στολισμένο, αποπνέει μία αισιοδοξία. “Το δέντρο μοιάζει φέτος στεναχωρημένο σαν κι εμάς χωρίς τα φώτα, αλλά εγώ δε θα μπορούσα να μην το στολίσω. Θέλω να είμαι αισιόδοξη και να σκέφτομαι ότι κάθε μέρα που ξημερώνει θα είναι μία καινούργια, ίσως καλύτερη”, μου λέει η Αγγελική.
«Μα, πώς είναι να ζεις χωρίς ρεύμα;» Τη ρωτάω. Παίρνω μία γρήγορη απάντηση: «Δύσκολα είναι, πολύ δύσκολα… Δε μπορείς να φας ένα κανονικό φαγητό, να κάνεις ένα τσάι, να πιεις έναν καφέ. Κρυώνεις όλες τις ώρες, εγώ και ο γιος μου είμαστε συνέχεια άρρωστοι. Μπάνιο κάνουμε με το νερό που βράζουμε στο πετρογκάζ, αλλά και σ’ αυτό κάνουμε οικονομία για να μην τελειώσει γρήγορα η φιάλη υγραερίου. Η μόνιμη μου αγωνία είναι να μην τελειώσει η μπουκάλα γιατί πρέπει να βρω λεφτά να αγοράσω άλλη».
Η Αγγελική αντιμετωπίζει το πρόβλημά της με περηφάνια. Ξέρει ότι δεν είναι μόνη, ότι είναι πολλοί σαν κι εκείνη που δεν μπορούν να πληρώσουν κανένα λογαριασμό της ΔΕΗ, κανένα χαράτσι του κράτους. Όσο ζει, ελπίζει ότι θα καταφέρει να επιστρέψει στην προηγούμενη, όχι πλούσια, αλλά αξιοπρεπή της ζωή. Μέχρι τότε, θα περνάει την ώρα της λύνοντας σταυρόλεξα κάτω από το φως των κεριών και θα αναπολεί τη λάμψη που δίνει το ηλεκτρικό φως στο σπίτι. Άλλωστε, εκείνο το βράδυ πριν την αποχαιρετίσω μου εκμυστηρεύθηκε αυτό ακριβώς: «Όταν δεν έχεις ρεύμα, σου λείπουν τα πάντα. Σ’ εμένα, περισσότερο απ’ όλα μου λείπει το φως. Τώρα το χειμώνα που σκοτεινιάζει νωρίς, βγαίνω έξω στην γειτονιά και χαζεύω το φως στα μπαλκόνια…»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου