Αυτό όμως είναι η μία πλευρά του φεγγαριού.
Η άλλη, η σκοτεινή, είναι το...ποια είναι τα αντανακλαστικά της κοινωνίας απέναντι στον επικείμενο και με μαθηματική ακρίβεια αφανισμό της.
Με ''αλληλεγγύη'';
Δεν φτάνει.
Με κατάρες και ξόρκια για το κακό που μας βρήκε;
Δεν ακούει κανείς.
Με στάση αναμονής μέχρι να επιληφθεί το ''άγιο πνεύμα'';
Θα περιμένει πολύ ακόμα.
Ο μοναδικός δρόμος εξόδου ''όχι από την οικονομικη κρίση'' αλλά από τη ολοσχερη κοινωνική καταστροφή και την απόλυτη υποταγή, είναι ο αντίθετος από αυτόν που ακολουθούμε.
Δεν ζούμε πλέον σε δημοκρατική χώρα αλλά σε απολυταρχικό καθεστώς υποτέλειας, είμαστε ελεύθεροι πολιορκημένοι και σκλάβοι, δεν έχουμε πόλεμο απλά δεχόμαστε ανελέητη μονομερή επίθεση χωρίς να ανταποδίδουμε.
Αν θεωρούμε ότι ο τρόπος απαλλαγής από όλα αυτά είναι η παθητική αντιμετώπιση και η παραδοχή της ήττας σαν μια κατάσταση μη αναστρέψιμη, τότε δεν έχουμε παρά να παίρνουμε τηλέφωνο στα ''οχήματα περισυλλογής'' να μαζεύουν τους συμπολίτες, τους φίλους, τους γνωστούς τους συγγενείς μας και να τους εναποθέτουν στα εκκολαπτήρια θαλπωρής- χωνευτήρια εξαθλίωσης μέχρι να έρθει η σειρά μας να ωφεληθούμε από το κοινωνικό κράτος που παράγει υποκρισία από την ''υπεραξία της αδιαφορίας μας''.
Αλληλούια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου