Πριν από λίγες μέρες είδαμε και ακούσαμε έναν αρχηγό κόμματος να
υποστηρίζει ότι οι λαθρομετανάστες εγκληματούν με ευκολία, γιατί στα μέρη τους
η ανθρώπινη ζωή δεν έχει καμία αξία, είναι πολύ φθηνή και αναλώσιμη.
Οπως αγαπάει ο Ελληνας, κανείς δεν αγαπάει; Ο Ελληνας σέβεται την ανθρώπινη ζωή όσο άλλος κανείς; Πόσο σεβασμό για τον άνθρωπο, π.χ., φανερώνει η παιδεραστία που ευδοκιμούσε στις πόλεις και στην αγνή ελληνική επαρχία ακόμα και στην προ Ιντερνετ εποχή, πολύ πριν μας κατακλύσει το μεταναστευτικό κύμα;
Δεν μπορώ να καταφύγω σε συγκριτικές εθνολογικές μελέτες που δείχνουν τον βαθμό σεβασμού της ανθρώπινης ζωής στις διάφορες χώρες και φυλές. Αν όμως δεχόμαστε ότι η μυθολογία, τα λαϊκά παραμύθια και η ποίηση περιέχουν κάποιες αλήθειες, τότε η άποψη περί ηθικής υπεροχής των Ελλήνων μάλλον καταρρέει.
Πριν από οκτώ χρόνια, ένας Αμερικανός συγγραφέας, ο οποίος δεν ζει πια, έγραψε ένα ποίημα που δημοσιεύθηκε σε ένα περιοδικό σαν ευχετήρια χριστουγεννιάτικη κάρτα για τους αναγνώστες του, ένα ποίημα που νομίζω ότι μπορεί να αποδοθεί στα ελληνικά με μορφή πεζού χωρίς να αδικηθεί το περιεχόμενό του:
«Κάποτε στη Νιγηρία γνώρισα έναν άντρα, έναν Ιμπο, που έλεγε ότι είχε τριακόσιους συγγενείς τους οποίους ήξερε έναν προς έναν με το όνομά του. Η γυναίκα του είχε μόλις γεννήσει. Οι δυο τους θα έπαιρναν το μωρό και θα ξεκινούσαν με τα πόδια για να συναντήσουν όσους συγγενείς μπορούσαν να βρουν ώστε όλοι να καμαρώσουν το νεογέννητο και να καλωσορίσουν τον ερχομό του στον κόσμο. Θα διέσχιζαν πεζή όλη τη χώρα, αψηφώντας τον εμφύλιο πόλεμο που μαινόταν εκεί. Θα σας άρεσε να ήσαστε ένα τόσο διάσημο μωρό;» (Κουρτ Βόνεγκατ, «American Christmas Card 2004».)
Ο συγγραφέας, που είχε την τύχη να συναντήσει τον Ιωσήφ, τη Μαρία και το μαύρο βρέφος λίγο πριν από το μεγάλο οδοιπορικό τους, εύχεται να είχε ένα μαγικό ραβδί και να χάριζε σε κάθε αφόρητα μοναχικό, πεινασμένο και χαμένο συμπατριώτη του, άντρα, γυναίκα ή παιδί, την αγάπη, τη στήριξη και την παρηγοριά μιας τόσο μεγάλης οικογένειας.
Λίγες μέρες πριν από τις εκλογές, δύο Πακιστανοί θυσίασαν τη δική τους ζωή στην προσπάθειά τους να σώσουν ένα ηλικιωμένο ζευγάρι Ελλήνων που το αυτοκίνητό τους είχε παγιδευτεί στις γραμμές του τρένου στο Κρυονέρι της Αττικής. Νόμιμοι τάχα ή λαθρομετανάστες; Ακόμα και αν ήταν «παράνομοι», η ευγενική αποκοτιά τους τούς νομιμοποίησε στα μάτια πολλών Ελλήνων.
Τι θέση μπορεί να έχει η αγάπη στη νέα προεκλογική ατζέντα; Μάλλον
καμία. Η πολιτική δεν είναι τσάι κυριών ούτε φιλολογική βραδιά. Ομως, από ό,τι
μέχρι στιγμής φαίνεται, στις νέες εκλογές προβλέπεται και κατασκευάζεται
αρχοντικό θεωρείο για το μίσος, την πόλωση, τον φόβο, τον σωτήρα που θα
εξυγιάνει την πόλη, τον τόπο, τους θεσμούς, τη δημόσια διοίκηση, τη ζωή μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου