Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΣΥΜΒΟΛΗ ΤΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ ΑΠΟ ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΟΠΤΙΚΗ.

Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΣΥΜΒΟΛΗ ΤΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ ΑΠΟ ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΟΠΤΙΚΗ.

Οι περισσότεροι μας γνώρισαν μέσα απο τις ακτιβιστικές παρεμβάσεις μας στα διόδια, στα ειρηνοδικεία, στα ΜΜΜ, στις εφορίες, στις επανασυνδέσεις ρεύματος ακόμη και νερού, παρεμβάσεις που πήγαζαν μέσα απο τις ανάγκες που διαμορφώθηκαν στο κοινωνικό ιστό τη τελευταία πενταετία και ήταν αποτέλεσμα των βάρβαρων και καταστροφικών μνημονιακών πολιτικών.

Στα πρόσωπά μας έβλεπαν τον ακτιβιστή, αυτόν που απλά βρίσκοταν σε κάθε μέτωπο που η ανάγκη της εποχής, αλλά το βασικότερο, η συνείδησή μας μας επέβαλλε, δίνοντας αγώνες, μάχες, σε ενα πόλεμο που κηρύχτηκε ανεπίσημα ενάντια στα λαικά στρώματα, στο κοινωνικό και παραγωγικό ιστό, στην ίδια τη χώρα.
Ομως δεν είναι μόνο έτσι.

Αυτό που κανείς δεν διέκρινε και που ήταν το κυρίαρχο κοινωνικό, πολιτικό και ιδεολογικό μας πρόθεμα, ήταν ο ρόλος που διαδραμάτισε το κίνημα, αφού αναγορεύτηκε σε βασικό δομικό υλικό και ακρογωνιαίο λίθο ανάμεσα στη δοκιμαζόμενη κοινωνία και τη πολιτεία, ''νομιμοποίησε'' τον ακτιβισμό, την πολιτική Ανυπακοή, την Αντίσταση, δίνοντας Ελπίδα και επαναφέροντας την Περηφάνεια και την Αξιοπρέπεια σε εκατομμύρια συμπολίτες που βίωναν τον κοινωνικό αποκλεισμό και την περιθωριοποίηση.

Ακόμη, σε αντίθεση με αυτό που ήθελαν και θέλουν να παρουσιάσουν και να μας προσάψουν, δηλαδή οτι το κίνημα είναι ενάντια στη νομιμότητα, τη Δημοκρατία και το Σύνταγμα, (το λεγόμενο αντισυνταγματικό τόξο) το κίνημα οχι μόνο δεν το αγγίζουν τέτοιου είδους ''κατηγορίες'' συκοφαντίες και γελοιότητες, αντίθετα με τις πράξεις και τα έργα μας υπερασπιστήκαμε τη νομιμότητα, τη Δημοκρατία και βέβαια το Σύνταγμα της χώρας, έννοιες που είχαν εξαφανιστεί και ποδοπατηθεί απο τις μνημονιακές συγκυβερνήσεις με την ανοχή του ''συνταγματικού τόξου και των νοικοκυραίων'' που με την απάθεια και την ανοχή τους νομιμοποιούσαν τη καταστροφή και γίνοταν συνένοχοι και συνυπεύθυνοι.

Το μόνο ''λάθος'' που μπορεί να μας καταλογιστεί, ήταν οτι στην επιβεβλημένη ανάγκη να αξιοποιηθεί πολιτικά ο αγώνας μας, έπρεπε κάπου να αποδοθεί, κάποιον να εμπιστευθούμε, σε κάποιον να δώσουμε την ''εντολή αξιοποίησης της πολιτικής ανατροπής'', κάποιος να πάρει τη σκυτάλη της Ανατροπής και να την αξιοποιήσει προς όφελος της χώρας και του λαού και αυτό κάναμε.
Σε κάθε άλλη περίπτωση θα φάνταζε σαν ένας αγώνας χωρίς ζητούμενο, σαν μια ''επανάσταση χωρίς αιτία'' θα διαιώνιζε τη σκληρή μνημονιακή βαρβαρότητα και θα μονιμοποιούσε τις νεοφιλελεύθερες και ακροδεξιές πολιτικές που εκφράζουν ο βορίδης ο γεωργιάδης ο μπαλτάκος και η παρέα τους.

Κάναμε λάθος.
Δεν μπορέσαμε να προβλέψουμε το απρόβλεπτο, δεν υπολογίσαμε τους......ευρωπαικούς συσχετισμούς, τους δήθεν εκβιασμούς τη τρομοκρατία και τις απειλές για γκρέξιτ και βέβαια, δεν υπολογίσαμε την εισβολή των μυρίων στις τάξεις της Ριζοσπαστικής Αριστεράς που πλέον μόνο Ριζοσπαστική και Αριστερά δεν δικαιούται να αυτοπροσδιορίζεται.
Γενικά εμπιστευθήκαμε ανθρώπους που πρόδωσαν τα ιδανικά, τις Αρχές και τις Αξίες της Ριζοσπαστικής Αριστεράς και βέβαια σήμερα τα......ακούμε και απο πάνω.

Επειδή όμως η ζωή δεν σταματάει εδώ αλλά συνεχίζεται και μάλιστα με δυσοίωνες προβλέψεις, το κίνημα έχει υποχρέωση να ανασυσταθεί, να ανασυγκροτηθεί, να επαναπροσδιορίσει τις προτεραιότητες και τις συμμαχίες του και να ριχτεί άμεσα στη μάχη κατά των μνημονίων που πλέον είναι τρία, έχουν τη κοινοβουλευτική πλειοψηφία και ετοιμάζονται να αποτελειώσουν το έργο τους αφανίζοντας οτι απέμεινε όρθιο απο τον κοινωνικό και παραγωγικό ιστό και τη χώρα.