ΚΑΘΑΡΕΣ ΚΟΥΒΕΝΤΕΣ ΧΩΡΙΣ ΓΙΡΛΑΝΤΕΣ

              ΚΑΘΑΡΕΣ ΚΟΥΒΕΝΤΕΣ ΧΩΡΙΣ ΓΙΡΛΑΝΤΕΣ

Ο διαφαινόμενος ‘’έντιμος συμβιβασμός’’ που επιχειρείται να προωθηθεί το τελευταίο διάστημα από την κυβέρνηση, αποτελεί αδιαμφισβήτητα όχι απλά ένα πισωγύρισμα αλλά ένα ‘’μεγάλο χαστούκι και γύρισμα της πλάτης’’ στη κοινωνία που έδωσε το χρίσμα στη κυβέρνηση και την εντολή για Ανατροπές, ρήξεις και συγκρούσεις με το κατεστημένο, τη διαπλοκή και το παλιό που έφερε τη χώρα και το λαό στο χείλος του γκρεμού.

Η εντολή που δόθηκε ήταν σαφέστατη και αντικατοπτρίζοταν στο πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης.

Καταργούμε τα μνημόνια και τους εφαρμοστικούς νόμους.

Σταματάμε την καταστροφή, την ανθρωπιστική κρίση και επαναφέρουμε την Περηφάνεια, την Αξιοπρέπεια και την Ελπίδα στη κοινωνία.

Το μήνυμα και η εντολή, ήταν πιο σαφής από ποτέ και φαίνοταν ακόμη πιο κατανοητή οσο ποτέ άλλοτε από μια κυβέρνηση, όχι επειδή επικοινωνιακά ‘’ήταν καλή’’, αλλά επειδή οι ανάγκες που αναδύθηκαν μέσα από την κοινωνία που λύγισε από τα αποτελέσμα των πολιτικών της μνημονιακής βαρβαρότητας, καθιστούσαν τα παραπάνω επιτακτική ανάγκη.

Aλλά πως;

Στη πενταετία που διανύσαμε, συντελέστηκαν κοσμογονικές αλλαγές και υπήρξε ενας οργασμός Αντίστασης, πολιτικής Ανυπακοής και Αλληλεγγύης από τα κοινωνικά και ακτιβιστικά κινήματα, προκειμένου να κρατηθεί όρθιος ο κοινωνικός ιστός, κάτι που τα δύο κόμματα που αποτελούν τη σημερινή κυβέρνηση όχι μόνο ευλογούσαν, αλλά συμμετείχαν και συμμετέχουν ακόμη ενεργά.

Αποτέλεσμα της συμμετοχής τους στους δίκαιους κοινωνικούς αγώνες, ήταν το σημερινό αποτέλεσμα, αποτέλεσμα που έφερε για πρώτη φορά στην ιστορία του τόπου την Αριστερά, ‘’οδηγό στις εξελίξεις’’ αναλαμβάνοντας τη διακυβέρνηση της χώρας, έστω και με συνοδοιπόρο το κόμμα των ΑΝ.ΕΛ.

Σήμερα και πέντε μήνες μετά τη ‘’συγκλονιστική αυτή Ανατροπή’’ φαίνεται ότι κάτι δεν πάει καλά.

Η κυβέρνηση όχι μόνο δεν φαίνεται να σκίζει το μνημόνιο με έναν νόμο, όχι μόνο δεν λέει το περίφημο ‘’go home merkel’’, όχι μόνο συζητάει σε μόνιμη βάση με αυτούς που κατά κοινή παραδοχή σκόρπισαν τον όλεθρο και τη καταστροφή στο τόπο κάτι που από μόνο του αποτελεί ήττα, αλλά νομιμοποιεί και τις πολιτικές της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ που ήταν πολιτικές υποταγής υποτέλειας,  υφεσιακές, αντιαναπτυξιακές, τραπεζοκεντρικές και άκρως απαξιωτικές για τον ανθρώπινο παράγοντα.

Αυτό ήταν το ζητούμενο;

Ετσι θα γίνουν ρήξεις συγκρούσεις ανατροπές και θα επανέλθει η περηφάνεια η αξιοπρέπεια και η ελπίδα;

Με αυτό τον τρόπο θα κατορθώσει η Αριστερά όχι μόνο να μην γίνει Αριστερή παρένθεση, αλλά και να σταματήσει τη καταστροφή;

Ακολουθώντας τις ίδιες αποτυχημένες (πολύ πετυχημένες στοχευμένες και εκτελεσμένες με χειρουργική ακρίβεια) συνταγές που διέλυσαν τη χώρα και αυτοκτόνησαν το λαό;

Eπειδή θεωρώ ότι ήμουν ένας από τους πολίτες αυτού του τόπου που αγωνίστηκα, αγωνίζομαι, αλλά και θα αγωνίζομαι για την υπεράσπιση των συνταγματικά κατοχυρωμένων δικαιωμάτων του ανθρώπου, για την Ελευθερία, τη Δημοκρατία, τη κοινωνική Δικαιοσύνη, την ισονομία και την ισοπολιτεία, για το δικαίωμα στην εργασία, την υγεία, τη παιδεία, την Ελεύθερη μετακίνηση, τη πρόσβαση στο κοινωνικό αγαθό της ηλεκτροδότησης ακόμη και του νερού που ακόμη στερούνται πολλά νοικοκύρια, της αποτροπής της εκποίησης και της δήμευσης της περιουσίας των πολιτών που εγκλωβίστηκαν και βρέθηκαν εκτεθειμένοι και ανήμποροι να αντιδράσουν και όλα αυτά με προσωπικό κόστος και απόλυτη ανιδιοτέλεια, θεωρώ ότι εχω και το απόλυτο δικαίωμα της κριτικής σε αυτό που εκτυλίσσεται, να ανησυχώ, να αγωνιώ και να χτυπάω το καμπανάκι του κινδύνου για ενδεχόμενη ολοκληρωτική ήττα τόσο της κυβέρνησης, αλλά το κυριότερο του λαού, της κοινωνίας που αιμοραγεί και ψυχοραγεί υπό το φάσμα ενός επερχόμενου νέου κύκλου αίματος και πόνου.

Δεν μπορώ να γνωρίζω ποια θα είναι η τελική έκβαση της διαπραγμάτευσης που ‘’κακώς συνεχίζεται’’.

Αυτό που γνωρίζω σίγουρα και επισημαίνω, είναι ότι η Αριστερά, η Ριζοσπαστική Αριστερά, σε περίπτωση που ‘’συμβιβαστεί έστω και έντιμα’’ σε περίπτωση που αφομοιωθεί με το σύστημα που ευθύνεται απόλυτα για τα δεινά που έχουμε υποστεί, ετσι και αλλάξει προσανατολισμό και γραμμή πλεύσης ακολουθώντας στην ουσία τις πολιτικές του νεοφιλελευθερισμού, τις πολιτικές του…..’’ρεαλισμού του τραπεζικού συστήματος’’ τις βάρβαρες πολιτικές των ‘’μνημονίων που σώζουν προσωρινά τη χώρα’’ τις πολιτικές της ύφεσης και της διαιώνισης ενός αμφιλεγόμενου και αμφισβητήσημου χρέους, τις πολιτικές του όλοι ίδιοι είναι και όλοι μαζί τα φάγαμε, θα αυτοκαταστραφεί σε χρόνο ντε τε και θα μείνει με την ανάμνηση μιας προσωρινής έκλαμψης που θα θυμίζει το τελευταίο πέταγμα της πεταλούδας το βράδυ που αναδεικνύεται η ομορφιά της.