Στή ζωή δέν υπάρχουν μόνο οί καλές καί επιτυχημένες στιγμές, αλλά υπάρχουν καί οί κακές καί αποτυχημένες.
Καί θεωρώ σημαντικότερο νά προβάλλονται οί δεύτερες, όχι γιά νά μεμψιμοιρούμε καί νά κακομοιριάζουμε, αλλά για νά επισημαίνονται οί αδυναμίες καί οί παθογένειες.
Μία από αυτές ήταν καί ή χθεσινή παρέμβασή μας στά διόδια Ελευσίνας.
Γιά κάποιους ίσως τό αποτέλεσμα μιάς τέτοιας δράσης νά θεωρείτο τεράστια επιτυχία.
Νά υπήρχαν διθύραμβοι καί παιάνες, τιτανοτεράστιες ανακοινώσεις καί πυροτεχνήματα.
Κάτι σάν........τεράστια επιτυχία, πατάξαμε τό κράτος τού φόβου, διαλύσαμε τόν μπόμπολα καί τά τσιράκια του, εξοντώσαμε τά ΜΑΤ, είμαστε από άλλο πλανήτη κλπ.
Εμείς λοιπόν επειδή δέν είμαστε από άλλον πλανήτη αλλά από τή γή καί δυστυχώς είμαστε καί κάτοικοι αυτού τού τόπου, δέν μπορούμε νά κλείνουμε διαρκώς τά μάτια καί νά έχουμε ανοιχτό τό στόμα γιά νά θριαμβολογούμε όταν δέν επιτρέπεται.
Ναί είμασταν λίγοι εχθές, μιά χούφτα άνθρωποι.
Ναί καταφέραμε νά κάνουμε άνοιγμα υπό τήν απειλη τών συλλήψεων καί τών διώξεων.
Ναί διαπραγματευτήκαμε απέναντι σέ ολόκληρο στρατό καί κάναμε τό........κομμάτι μας.
Ε καί.
Αυτό είναι τό ζητούμενο σέ μιά κοινωνία πού βράζει καί αιμορραγεί;
Εμείς λοιπόν δέν νοιώθουμε καθόλου υπερήφανοι καί θεωρούμε αποτυχία όχι τό ότι κάναμε ότι κάναμε, άλλα τό ότι δέν έχουμε ακόμη καταφέρει νά πείσουμε γιά τό αυτονόητο.
Οτι οί αγώνες πρέπει νά είναι συλλογικοί, στοχευμένοι, άδολοι, χωρίς υστεροβουλίες καί όχι κάτ' επιλογή καί ''κατά παραγγελία''.
Οτι νίκες, δέν θεωρούνται οί ''κορώνες'' καί τά σαλιαρίσματα αλλά ή ουσιά.
Καί ή ουσία είναι ότι μετά από τέσσερα χρόνια κατοχής, γενοκτονίας καί απόλυτης υποταγής, δέν είμαστε σέ θέση νά κατανοήσουμε τό αυτονόητο.
Προσωπικά νοιώθω τεράστια απογοήτευση, απογοήτευση πού όμως δέν ''πηγάζει'' από τό χειρισμό καί τή στάση όσων από τούς συντρόφους μου ήσαν παρόντες καί γιά ακόμη μιά φορά έδωσαν τή μάχη πού τούς αναλόγει καί...κάτι παραπάνω, αλλά από όλους όσους γιά ακόμη μιά φορά ''δήλωσαν απόντες'' αδιαφορώντας επιδεικτικά γιά τό μέλλον.
Γιά ακόμη μιά φορά ''δηλώνω υπερήφανος'' γιά τούς φίλους, συντρόφους καί συναγωνιστές πού έχω δίπλα μου καί βέβαια δέ χρειάζεται νά τονίσω ότι ό αγώνας μας, θά συνεχιστεί μέ ακόμη περισσότερο πείσμα καί δύναμη.
Καί θεωρώ σημαντικότερο νά προβάλλονται οί δεύτερες, όχι γιά νά μεμψιμοιρούμε καί νά κακομοιριάζουμε, αλλά για νά επισημαίνονται οί αδυναμίες καί οί παθογένειες.
Μία από αυτές ήταν καί ή χθεσινή παρέμβασή μας στά διόδια Ελευσίνας.
Γιά κάποιους ίσως τό αποτέλεσμα μιάς τέτοιας δράσης νά θεωρείτο τεράστια επιτυχία.
Νά υπήρχαν διθύραμβοι καί παιάνες, τιτανοτεράστιες ανακοινώσεις καί πυροτεχνήματα.
Κάτι σάν........τεράστια επιτυχία, πατάξαμε τό κράτος τού φόβου, διαλύσαμε τόν μπόμπολα καί τά τσιράκια του, εξοντώσαμε τά ΜΑΤ, είμαστε από άλλο πλανήτη κλπ.
Εμείς λοιπόν επειδή δέν είμαστε από άλλον πλανήτη αλλά από τή γή καί δυστυχώς είμαστε καί κάτοικοι αυτού τού τόπου, δέν μπορούμε νά κλείνουμε διαρκώς τά μάτια καί νά έχουμε ανοιχτό τό στόμα γιά νά θριαμβολογούμε όταν δέν επιτρέπεται.
Ναί είμασταν λίγοι εχθές, μιά χούφτα άνθρωποι.
Ναί καταφέραμε νά κάνουμε άνοιγμα υπό τήν απειλη τών συλλήψεων καί τών διώξεων.
Ναί διαπραγματευτήκαμε απέναντι σέ ολόκληρο στρατό καί κάναμε τό........κομμάτι μας.
Ε καί.
Αυτό είναι τό ζητούμενο σέ μιά κοινωνία πού βράζει καί αιμορραγεί;
Εμείς λοιπόν δέν νοιώθουμε καθόλου υπερήφανοι καί θεωρούμε αποτυχία όχι τό ότι κάναμε ότι κάναμε, άλλα τό ότι δέν έχουμε ακόμη καταφέρει νά πείσουμε γιά τό αυτονόητο.
Οτι οί αγώνες πρέπει νά είναι συλλογικοί, στοχευμένοι, άδολοι, χωρίς υστεροβουλίες καί όχι κάτ' επιλογή καί ''κατά παραγγελία''.
Οτι νίκες, δέν θεωρούνται οί ''κορώνες'' καί τά σαλιαρίσματα αλλά ή ουσιά.
Καί ή ουσία είναι ότι μετά από τέσσερα χρόνια κατοχής, γενοκτονίας καί απόλυτης υποταγής, δέν είμαστε σέ θέση νά κατανοήσουμε τό αυτονόητο.
Προσωπικά νοιώθω τεράστια απογοήτευση, απογοήτευση πού όμως δέν ''πηγάζει'' από τό χειρισμό καί τή στάση όσων από τούς συντρόφους μου ήσαν παρόντες καί γιά ακόμη μιά φορά έδωσαν τή μάχη πού τούς αναλόγει καί...κάτι παραπάνω, αλλά από όλους όσους γιά ακόμη μιά φορά ''δήλωσαν απόντες'' αδιαφορώντας επιδεικτικά γιά τό μέλλον.
Γιά ακόμη μιά φορά ''δηλώνω υπερήφανος'' γιά τούς φίλους, συντρόφους καί συναγωνιστές πού έχω δίπλα μου καί βέβαια δέ χρειάζεται νά τονίσω ότι ό αγώνας μας, θά συνεχιστεί μέ ακόμη περισσότερο πείσμα καί δύναμη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου