Τι άραγε προστατεύει το ελληνικό κράτος στις Σκουριές;!!!!!!!!!!!!

Για όποιον δεν το γνωρίζει, οι Σκουριές είναι η τοποθεσία στο όρος Κάκαβος της ΒΑ Χαλκιδικής όπου σχεδιάζεται να γίνει η πρώτη ανοιχτού πηγαδιού εξόρυξη χρυσού)

Κάτι σημαντικό πρέπει να προστατεύει το ελληνικό κράτος στις Σκουριές...

Το πρώτο ερώτημα που γεννιέται στον πολίτη που μαθαίνει -όσο τον αφήνουν να μάθει τα τείχη της στρέβλωσης και της σιωπής που έχουν στήσει τα συστημικά ΜΜΕξαπάτησης- για τα γεγονότα στις Σκουριές της Χαλκιδικής, είναι γιατί άραγε τόση κρατική κινητικότητα στην περιοχή; Τόσες διμοιρίες ΜΑΤ, τόση κρατική ασφάλεια, τόσα οχήματα, τόσα ελικόπτερα, τόσα χημικά, τόσες σφαίρες, τόσο χρήμα, δεν μπορεί να χρησιμοποιούνται χωρίς λόγο. Κάτι το πολύ σημαντικό και το πολύ δικό του θα έχει να προστατέψει το ελληνικό κράτος και που αν το χάσει, θα ζημιώσει τόσο πολύ που αξίζει να πληρώσει με τα κοψίματα από μισθούς και συντάξεις για την προστασία του. Και ποιός άραγε επιβουλεύεται αυτή τη σημαντική περιουσία του ελληνικού κράτους -με τα τόσα οφέλη- που πρέπει πάση θυσία να προστατευτεί; Μήπως μηχανορραφούν απέναντι σε αυτή τη δημόσια περιουσία οι κάτοικοι της περιοχής που διαδηλώνουν ειρηνικά στο δάσος τους όπου γιορτάζουν κάθε χρόνο την Πρωτομαγιά τους; Μήπως βυσσοδομούν οι λίγοι θερμόαιμοι που -όπως συνήθως- παρεισδύουν σε διαδηλώσεις; Μήπως αυτή η κρατική επιχείρηση βίας γίνεται για λόγους συνταγματικούς, για την εφαρμογή των νόμων που παραβιάζονται ή για την τήρηση της δημόσιας τάξης που διασαλεύεται ή για την προστασία της εργασίας όπως γρυλίζουν κάποιοι της εταιρείας; Μήπως τέλος πάντων το ελληνικό κράτος προστατεύει το περιβάλλον και τους πολύτιμους φυσικούς πόρους της περιοχής (γη, δάση, νερά, αέρα, θάλασσες κλπ, κλπ), δηλαδή το χρυσάφι της ανάπτυξης, που απειλούνται άραγε από ποιούς και γιατί;

Τι ΔΕΝ προστατεύει το ελληνικό κράτος στις Σκουριές:

ούτε την περιουσία του... Κατ’ αρχήν το ελληνικό κράτος δεν έχει περιουσία για να την προστατέψει στις Σκουριές αφού την παραχώρησε (χάρισε) όλη -έδαφος και υπέδαφος- σκανδαλωδώς αντί μηδενικού τιμήματος σε κρατικοδίαιτους «εθνικούς» επενδυτές και εργολάβους. Ούτε έσοδα αναμένεται να έχει στο μέλλον το ελληνικό κράτος από τις «χρυσές» μεταλλευτικές δραστηριότητες στις Σκουριές γιατί παραιτήθηκε -πάλι σκανδαλωδώς και οικειοθελώς- από τέτοια έσοδα για να έχουν περισσότερα κέρδη τα κρατικοδίαιτα μυζητικά παράσιτα που πήραν τη δωρεά. Αλλά και αν ακόμα είχε έσοδα (τόπε ο κατεργάρης των μνημονίων Παπακωνσταντίνου) αυτά θα πήγαιναν για να αποπληρώσουν τους τοκογλύφους, για τα λεφτά που οι τοκογλύφοι έδωσαν στο ελληνικό κράτος, για να αποπληρωθούν τα «μαζι-φαγωμένα» που «μαζι-φαγώθηκαν» με τα στραβά μάτια του ελληνικού κράτους και των ίδιων των τοκογλύφων, για να είναι σήμερα στημένη στον τοίχο όλη η Ελλάδα (καθόλου στημένο παιγνίδι...). Τα παράσιτα αυτά μυρίστηκαν εύκολο άρμεγμα της περιουσίας του ελληνικού κράτους, με τις ευλογίες του ίδιου του ελληνικού κράτους, από μια δραστηριότητα που είναι από τις πιο καταστροφικές δραστηριότητες στο κόσμο. Και έτρεξαν να προλάβουν...

ούτε τους πολίτες του... Το ελληνικό κράτος φρόντισε με τις ενέργειές του να κάνει τη δραστηριότητα από -ούτως ή άλλως- καταστροφική για το περιβάλλον και τους φυσικούς πόρους, επιπλέον και πρόβλημα υπαρξιακό για τους ίδιους τους κατοίκους και τις άλλες δραστηριότητες της Χαλκιδικής (π.χ. αγροτοκτηνοτροφία και κυρίως τουρισμός). Στο καταστροφικό αυτό πλιάτσικο δεν μπορούσε παρά να τρέξει και η καναδική Eldorado που αυτοδιαφημίζεται σαν η πιο χαμηλού κόστους εταιρεία εξόρυξης χρυσού στον κόσμο (διάβαζε τριτοκοσμική, για το δέλεαρ των μετόχων της φυσικά). Τι είδε δηλαδή η Eldorado στις Σκουριές που την έκανε να νιώσει σαν στο σπίτι της και να τρέξει χαρούμενη; Πρώτα είδε ότι το ελληνικό κράτος είχε απαξιώσει πλήρως την περιουσία του και σκόπευε εξίσου εύκολα να απαξιώσει και τις περιουσίες των κατοίκων της περιοχής. Μετά είδε ότι το ελληνικό κράτος έστησε -ομολογουμένως γρήγορα και επιτυχημένα με τους ντόπιους χρυσοθήρες και τους εξωνημένους πολιτικούς παράγοντες της περιοχής- μια πλεκτάνη ώστε να περάσει στα κρυφά μια έγκριση επίπλαστων και ψεύτικων (δήθεν) περιβαλλοντικών όρων. Οι όροι αυτοί όταν εφαρμοστούν -υποτίθεται, γιατί στην πραγματικότητα δεν υπάρχουν στην έγκριση εφαρμόσιμοι περιβαλλοντικοί όροι - αντί να προστατέψουν το περιβάλλον θα δημιουργήσουν ολοκαύτωμα στους φυσικούς πόρους και στις δραστηριότητες των κατοίκων αντίστοιχο με αυτό που δημιούργησαν η Eldorado και άλλες συναφείς εταιρείες από τη δραστηριότητά τους στον τρίτο κόσμο αλλά και αλλού.

ούτε την ανάπτυξη... Δηλαδή το ελληνικό κράτος έκανε δεκτή στα τυφλά μια φτηνή και αίωλη «προσφορά» χωρίς υποχρεώσεις και ευθύνες παρά μόνο με εύκολο κέρδος -και αυτό αποκλειστικά μόνο για τους δήθεν «επενδυτές». Πως το κατάφερε αυτό; Μα μη ακούγοντας κανένα άλλο παρά μόνο την εταιρεία και τους πληρωμένους της «επιστήμονες», αποφεύγοντας όπως ο διάολος το λιβάνι τη δημόσια διαβούλευση για το θέμα και εκτελώντας (υπογράφοντας) χωρίς ενδοιασμούς αποφάσεις τις οποίες είχε υποδείξει μόνο η εταιρεία και κανένας άλλος (σαν το «Γιάννης κερνάει, Γιάννης πίνει» αφού η απόφαση της εκποίησης ήταν προαποφασισμένη από καιρό, όπως και άλλες, από το βαθύ ελληνικό κράτος). Κώφευσε το ελληνικό κράτος επιδεικτικά στις ατέλειωτες προειδοποιήσεις όλης της υπόλοιπης -πλην της εταιρείας- επιστημονικής κοινότητας ότι υπογράφει την ολοκληρωτική απαξίωση και καταστροφή της Χαλκιδικής από πολλές πλευρές: ανάπτυξης, υγείας, εργασίας, περιβάλλοντος κλπ.

ούτε το περιβάλλον και τους φυσικούς πόρους... Προς επίρρωση των παραπάνω, αρκεί να ρίξουμε μια ματιά στη σύσταση από το ελληνικό κράτος- κράτος που κώφευσε συστηματικά μέχρι τώρα σε πλήθος αποδεδειγμένες καταγγελίες περιβαλλοντικής ασυδοσίας- της λεγόμενης «επιτροπής παρακολούθησης», μιας επιτροπής παρωδίας έως φαρσοκωμωδίας που θα έλέγχει υποτίθεται την εταιρεία για την τήρηση των δήθεν όρων. Αυτό που πραγματικά θα κάνει η επιτροπή αυτή θα είναι η συγκάλυψη, φυσικά με τη βοήθεια των ΜΜΕξαπάτησης και των προπαγανδιστικών μηχανισμών του κράτους, αφού θα βεβαιώνει ότι τηρούνται οι όροι αλλά χωρίς να λέει ότι οι ψεύτικοι αυτοί όροι οδηγούν με την εφαρμογή τους σταδιακά και μονόδρομα σε καταστροφή. Με δυο λόγια, γη, νερό, δάση, θάλασσα, αέρας όπως και οι υπόλοιπες, πλην της μεταλλίας, δραστηριότητες γίνονται ολοκαύτωμα στο βωμό ενός τεράστιου κλοπιμαίου κέρδους μιας τριτοκοσμικής εταιρείας, με πρόσχημα μερικές πρόσκαιρες, κακοαμοιβόμενες και υποκείμενες σε τεράστους κινδύνους υγείας θέσεις εργασίας και με το ελληνικό κράτος να μένει στο τέλος με ένα παθητικό...μνημονιακών διαστάσεων.

ούτε το μέλλον της Χαλκιδικής... Η Eldorado των φτηνών εξορύξεων είναι λοιπόν μέσα στην τρελή χαρά γιατί οι (δήθεν) περιβαλλοντικοί όροι την επιβάλλουν να προστατέψει μόνο...τον εαυτό της και τα τρελά κέρδη της (μαζί με τα αντίστοιχα του εθνικού εργολάβου, εννοείται). Με τους όρους λοιπόν που επιχειρείται να γίνει η εκμετάλλευση, η Χαλκιδική -όταν μετά από μερικά χρόνια θα έχουν φύγει οι χρυσοθήρες- θα είναι ο κρανίου τόπος και ο προορισμός προς αποφυγή, χωρίς δάση και νερά αλλά με πολλά τοξικά χημικά στα εδάφη της και στις θάλασσές της. Θα είναι η περιοχή των χαμένων ευκαιριών, της ανεργίας και της μεγάλης φυγής αφού το ρημαγμένο περιβάλλον και η έλλειψη φυσικών πόρων δεν θα επιτρέπουν την ανάπτυξη δραστηριοτήτων, παρά μόνο ίσως αυτής της -μάλλον μάταιης- αποκατάστασης της περιβαλλοντικής καταστροφής.

ούτε το νόμο και την τάξη... Είναι χαρακτηριστικό και άκρως σκανδαλιστικό το γεγονός ότι για όλες τις μελλοντικές δραστηριότητες* στην έκταση των εκχωρηθέντων 320.000 (!) στρεμμάτων το ελληνικό κράτος -εκτός από μηδενικά έσοδα- δεν θα έχει και κανένα ουσιαστικό, ούτε καν αδειοδοτικό ρόλο, δηλαδή στην πραγματικότητα το ελληνικό κράτος εκχώρησε στα τυφλά κάθε δικαίωμά του σε ένα ιδιωτικό κράτος εν κράτει. * (Άλλες τρεις τουλάχιστον ανοιχτού τύπου εξορύξεις 100 φορές μεγαλύτερες των Σκουριών προβλέπεται να γίνουν στο μέλλον χωρίς νέα μελέτη για αδειοδότηση). Το ιδιωτικό αυτό κράτος σύμφωνα με τη διεθνή εμπειρία αλλά και με την αρχή που έκανε στους δημόσιους χώρους γύρω από τις Σκουριές -π.χ. με τους κουκουλοφόρους σεκιουριτάδες και τα συρματοπλέγματα- έχει πρόθεση να εξελιχτεί σε παρακράτος της Χαλκιδικής -μέσα στο ίδιο το ελληνικό κράτος- όπου θα ασκεί πραγματική διοίκηση και θα ενεργεί ετσιθελικά και κατά το δοκούν αποκλειστικά για το δικό του και μόνο άνομο συμφέρον - και προσοχή, όχι μόνο στα εργοτάξιά του αλλά και σε όλο τον περιβάλλοντα δημόσιο χώρο. Πρώτο παράδειγμα η παράνομη αποψίλωση δάσους από τους χρυσοθήρες, χωρίς άδεια και έξω από τα όρια που προέβλεπε η έγκριση, με παράνομη διακίνηση της ξυλείας και όλα αυτά χωρίς να ιδρώσει το αυτί κανενός κρατικού λειτουργού ή εισαγγελέα. Άρα ο νόμος και η τάξη διασαλεύτηκαν ήδη στις Σκουριές από μεριάς όμως των χρυσοθήρων/καταπατητών που επιπλέον, παίρνοντας το νόμο στα χέρια τους απαγορεύουν ετσιθελικά την πρόσβαση πολιτών σε δημόσιο χώρο κάτι που -θέλοντας και μη- θυμίζει πρακτική χρυσής αυγής, σημείο των καιρών. Οι ένστολες δυνάμεις του ελληνικού κράτους συνεπικουρούν τους λαθραίους χρυσοθήρες σε αυτή τους την προσπάθεια χωρίς να επικαλούνται κανένα νόμο του ελληνικού κράτους που να απαγορεύει τη είσοδο πολιτών σε δημόσιο δασικό χώρο ή έστω μια εισαγγελική εντολή για κάποιον άλλο λόγο. Άρα και το ελληνικό κράτος παρανομεί παίρνοντας ή δίνοντας παράδειγμα -δεν έχει σημασία- σε παράνομους και λαθραίους χρυσοθήρες, αποδεικνύοντας όμως ότι οι δυο τους έχουν γίνει κοινώς «κώλος και βρακί». Και όλα αυτά για αρχή, γιατί τα σημαντικά δεν άρχισαν ακόμα, δηλαδή ούτε καν η εξόρυξη χρυσού.

ούτε την εργασία... Είναι αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι η τεράστια πλειοψηφία του κινήματος ενάντια στα νέα μεταλλεία χρυσού ποτέ δεν έβαλε θέμα διακοπής των σημερινών θέσεων εργασίας. Το κίνημα αντίθετα βάζει θέμα παράλληλων εργασιών προστασίας του περιβάλλοντος που -αν χρειαστεί- να συνεχίσουν για όσο χρόνο απαιτηθεί απασχολώντας τους ήδη ή και άλλους εργαζόμενους. Αντίθετα θέμα διακοπής των εργασιών συνολικά έβαλε πρώτη η εταιρεία σαν «μηδενική λύση» για να εκβιάσει όλο το πακέτο σύμφωνα με τους όρους της -και που το πήρε (σιγά να μη δεν τόπαιρνε!) από το ελληνικό κράτος. Να επισημάνουμε ότι η σχέση κερδών προς μισθολογικό κόστος που προβλέπει η εταιρεία είναι υπερ-τριτοκοσμική. Αν το ελληνικό κράτος ήθελε πραγματικά να δημιουργήσει και να προστατέψει θέσεις εργασίας τότε θάπρεπε πολύ απλά να έχει κάνει κάποιες ενέργειες. Πρώτον να μην απαξίωνε όλες τις άλλες δραστηριότητες στην περιοχή στο παρελθόν προς χάριν της σύγχρονης φαραωνικής και καταστρεπτικής μεταλλίας χρυσού που λαθραία τη συσχέτισε με την...αρχαία μεταλλία της σκαπάνης. Όλο και κάποιες παραπάνω δουλιές θα υπήρχαν σήμερα στη περιοχή. Δεύτερον θα μπορούσε να απαιτήσει δικαίωμα συμμετοχής στη δραστηριότητα με όρους άμεσου δημόσιου οφέλους και περιβαλλοντικής βιωσιμότητας, π.χ. πιο ήπια δραστηριότητα και σε μεγαλύτερο βαθος χρόνου. Αυτό θα επέτρεπε αφενός πολλαπλάσιες θέσεις εργασίας -και για λόγους περιβαλλοντικής αποκατάστασης που σήμερα είναι αμελητέες- και αφετέρου -και σημαντικότερο- συμβατότητα με άλλες δραστηριότητες που απαιτούν υγιές περιβάλλον και που ο αφανισμός τους θα αποδεκατίσει πολλαπλάσιες θέσεις εργασίας από όσες θα δημιουργήσει η μεταλλία. Δεν έκανε λοιπόν τίποτα από όλα αυτά το ελληνικό κράτος, αντίθετα προτίμησε να παράσχει το μέγιστο λαθραίο κέρδος στους χρυσοθήρες. Το αποτέλεσμα είναι ότι οι διαφημιζόμενες μελλοντικές θέσεις εργασίας είναι το μοναδικό λαμπερό περιτύλιγμα μιας χρυσής κόλασης που περιμένει τη Χαλκιδική. Οι εργαζόμενοι και οι υποψήφιοι εργαζόμενοι στην εταιρεία έχουν κάθε δικαίωμα αλλά και υποχρέωση να σταθμίσουν την κατάσταση και να αποφασίσουν αν είναι με τη μεριά της εργασίας ή της εργοδοσίας.

Συμπέρασμα: Με την οικονομική και περιβαλλοντική λαθροχειρία που «στήθηκε» από ελληνικό κράτος και εταιρεία, η δραστηριότητα εξόρυξης και μεταλλουργίας χρυσού είναι μια δραστηριότητα καθολικά ζημιογόνα για τη Χαλκιδική και για όλη τη χώρα και για το λόγο αυτό ΔΕΝ είναι επένδυση.

Άρα: το ελληνικό κράτος προστατεύει στις Σκουριές ό,τι ακριβώς προστατεύει και σε όλη τη χώρα: την αρπαχτή, τη διαπλοκή, την απάτη, τη φαυλότητα, τα σκάνδαλα, το λαθραίο κέρδος, τα «μαζι-φαγωμένα», την εξαθλίωση των πολλών - τη χλιδή των λίγων, την εκποίηση της περιουσίας του, την υποανάπτυξη της χώρας, το περιβαλλοντικό έγκλημα, συμφέροντα ξένα προς το ίδιο και τους πολίτες του, τελικά την παραβατικότητα αν και μερικές φορές το ίδιο την καμουφλάρει με μανδύα νομιμότητας. Το ελληνικό κράτος προστατεύει στις Σκουριές την αποκλειστική ιδιωτικοποίηση του κέρδους με την ταυτόχρονη αποκλειστική κοινωνικοποίηση της ζημίας σαν το κατ’ εξοχήν εργαλείο για να αλλάζει χέρια ο παραγόμενος πλούτος, ώστε οι ΛΙΓΟΙ -οι διαπλεκόμενοι και εκλεκτοί του- να γίνονται (από πλούσιοι) πλουσιότεροι και οι ΠΟΛΛΟΙ -τα υποζύγια του καθημερινού μόχθου- να γινόμαστε (από φτωχοί) φτωχότεροι. Ποτέ δεν πέρασε από το «μυαλό» αυτού του κράτους-απατεώνα ότι το κέρδος θα μπορούσε να είναι περισσότερο κοινωνικό και η ζημία λιγότερη. ΑΥΤΟΙ οι ΛΙΓΟΙ τελικά αμφισβητούν ακόμα και το δικαίωμα που έχουμε ΕΜΕΙΣ οι ΠΟΛΛΟΙ να υπάρχουμε, όχι μόνο ανθρωπιστικά αλλά και βιολογικά. Και ακόμα χειρότερα, το ελληνικό κράτος και οι αυλικοί του γίνονται σήμερα ηθικοί αυτουργοί στο βιασμό και τον αφανισμό ενός τόπου και ενός λαού όχι μόνο από τις δυο ανάλγητες τρόικες (εξωτερικού και εσωτερικού) αλλά, στη Χαλκιδική, και από τους αδίστακτους χρυσοθήρες. Η διαφορά είναι ότι οι δυο τρόικες βιάζουν για να ολοκληρώσουν στο πειραματόζωο το πείραμα εξαθλίωσης που το οδηγεί στον τρίτο κόσμο, ενώ οι χρυσοθήρες βιάζουν γιατί αυτό έμαθαν να κάνουν τόσα χρόνια στον εξαθλιωμένο τρίτο κόσμο. Γι’ αυτό και το δίλημμα των Σκουριών ταυτίζεται με το δίλημμα όλης της χώρας: ΕΜΕΙΣ ή ΑΥΤΟΙ;

Κράτος απορριπτέο

Και επειδή αυτή η διαστροφή του ελληνικού κράτους να υπερασπίζεται αλλότρια συμφέροντα που στρέφονται εναντίον του ίδιου και εναντίον των πολιτών του είναι σχιζοφρενική, καταστροφική και αποκρουστική, αυτό το κράτος είναι ξένο προς τους πολίτες του και γι’ αυτό πρέπει να αλλάξει σε ορθολογικό, δημιουργικό και αλληλέγγυο κράτος των πολιτών. Πρέπει από κράτος της μιας τάξης των λίγων -που οι προσαυξήσεις τους εν μέσω κρίσης προέρχονται από τις περικοπές στους πολλούς- να αλλάξει σε κράτος κοινωνικά δίκαιης κατανομής των βαρών. Πρέπει από κράτος της περιβαλλοντικής ασυδοσίας και της αλόγιστης εκχώρησης φυσικών πόρων να αλλάξει σε κράτος αειφορίας και πρόνοιας για τις επερχόμενες γενιές του. Αυτό δεν μπορεί να γίνει με ευχές από τον καναπέ και με αποδοχή της κοινωνικής καταβαράθρωσης όπως προτείνουν οι σημερινοί μνημονιακοί διαχειριστές του κράτους, αλλά μόνο με Αντίσταση, Ανατροπή και Αναδημιουργία από τους ίδιους τους πολίτες. Και φυσικά τις τωρινές επιλογές του φαύλου αυτού κράτους δεν μπορεί να τις υπερασπιστεί για κανένα λόγο, κανένας δικαστής, όσο ψηλά και να βρίσκεται, για τον επιπλέον λόγο ότι και ο ίδιος είναι θύμα του ίδιου κράτους. Ίδωμεν...

Υ.Γ.1: Η ανάπτυξη της περιοχής. Πέρα από τις ενστάσεις που μπορεί να έχει κανείς για την εν λόγω δραστηριότητα δεν μπορεί παρά να αναγνωρίσει ότι η περιοχή όπως και όλη η χώρα χρειάζονται ανόρθωση και ανάπτυξη, όχι όμως την οποιαδήποτε σαν την επιχειρούμενη εδώ ή στις σχεδιαζόμενες Ειδικές Οικονομικές Ζώνες κλπ. Η ακύρωση της εν λόγω δήθεν «επένδυσης» -που είναι εθνικά επιτακτική για τους λόγους που αναφέρθηκαν παραπάνω- δεν ανοίγει αυτόματα τους κρουνούς της ανάπτυξης, απλά βάζει φρένο σε μια διαδικασία υπο-ανάπτυξης. Το φυσικό και ανθρωπογενές περιβάλλον όπως και οι πλουτοπαραγωγικές πηγές της χώρας (τεχνητές και φυσικές) θα παίξουν τον καθοριστικό ρόλο στην προσπάθεια ανόρθωσης, του ορυκτού πλούτου μη εξαιρουμένου. Το εάν και πως η αξιοποίηση του ορυκτού πλούτου θα μπορέσει να γίνει με όρους αειφορίας, δημοσίου οφέλους, κοινωνικής αξιοπρέπειας και σε αγαστή σύμπλευση με άλλες αναπτυξιακές δραστηριότητες, ή αλλιώς να μη γίνει καθόλου, είναι ένα μεγάλο θέμα που πρέπει να αποτελέσει άμεσα αντικείμενο έρευνας και συζήτησης στην περιοχή αλλά και γενικότερα. Την πρωτοβουλία δεν μπορεί παρά να την έχουν οι δυνάμεις εκείνες που συμφωνούν ως ένα βαθμό με το πνεύμα που διατυπώθηκε εδώ και που προσβλέπουν σε ρόλο ευθύνης για τη χώρα.

Υ.Γ.2: Οι δορυφόροι του παρακράτους. Το πολυδιάστατο αυτό σκάνδαλο -όπως και το οποιοδήποτε άλλο σκάνδαλο- δεν μπορεί παρά να αντιμετωπιστεί με όρους πολιτικούς -και μόνο- και για την απονομή δικαιοσύνης αλλά και για να μην ξεχνιόμαστε πως φτάσαμε στο σημερινό χάλι. Όμως ο βούρκος, η δυσωδία και το πολύ χρήμα που τριγυρίζουν την υπόθεση, δημιουργούν ιδανικές συνθήκες για να τσαλαβουτούν «γουρουνάκια» που θέλουν να μεγαλώσουν και να παχύνουν με όρους ασφαλίτικους και χαφιεδίστικους, ακόμα και μέσα στις τοπικές κοινωνίες, κάνοντάς τα πλακάκια με το ελληνικό κράτος της συμφοράς και το εκκολαπτόμενο παρακράτος Eldorado/Μπόμπολα/Πάχτα. Βλέπε «Πολίτες Αριστοτέλη» και λοιποί δορυφόροι. Γι’ αυτό οι τύποι αυτοί πρέπει να προσέχουν όταν ζητούν «προστασία» από το ελληνικό κράτος γιατί μπορεί αύριο το σάπιο αυτό κράτος να έχει αλλάξει σε υγιές και το παρακράτος των Σκουριών (μαζί με τον πλούτο του) να έχουν εθνικοποιηθεί...

Υ.Γ.3: Οι ένστολοι των Σκουριών. Το πιο πιθανό είναι την επόμενη φορά που θα καταφθάσουν στις Σκουριές οι ένστολες δυνάμεις καταστολής του ελληνικού κράτους, να αναγκαστούν να πιάσουν δουλειά με ακόμα παραπάνω πετσοκομμένους μισθούς, ελπίζουμε πως όχι, όπως και για κάθε εργαζόμενο. Με τη διαφορά όμως ότι η εργασία τους -όπως και να το κάνουμε- είναι ιδιόρρυθμη. Στρέφονται εναντίον των φυσικών τους συμμάχων και εναντίον των ίδιων τους των εαυτών. Ελπίζουμε κάποιοι από αυτούς να έχουν ρίξει μια ματιά στην περέμβασή μας αυτή και να είναι σε θέση να καταλάβουν ότι αυτό που τους βάζει το ελληνικό κράτος να «υπερασπίζονται» αναίτια είναι μια από τις αιτίες που τους πετσοκόπηκαν ξανά οι πετσοκομμένοι μισθοί τους...