Σήμερα χτύπησαν τους χαλυβουργούς. Αύριο θα μας τσακίσουν όλους. Εκτός…

Από τη μια μεριά το κράτος, η τρικομματική συγκυβέρνηση και οι κάθε απόχρωσης εκπρόσωποί της, η τυφλή δικαιοσύνη με τους εισαγγελείς της, οι διευθυντάδες και τα υποζύγια του Μάνεση, οι κρανοφόροι ράμπο των ΜΑΤ με τα χημικά και τα ματσούκια τους, οι γκαιμπελίσκοι των ΜΜΕ και η εμετική προπαγάνδα τους. Όλοι ενωμένοι σαν μια γροθιά για την υπεράσπιση των συμφερόντων της άρχουσας τάξης.

Στη γωνία στέκει θεατής, μια κοινωνία σε αποσύνθεση. Ένας λαός χωρίς αξιοπρέπεια, υποταγμένος στο φόβο και την αβεβαιότητα για ένα μέλλον που αρνείται να καταλάβει πως δεν θα του το χαρίσει καμιά κυβέρνηση. Που ποτέ δεν είδε με καλό μάτι όσους δεν αποδέχονται τη «μοίρα» τους. Ένας λαός που αρέσκεται να δίνει «ευκαιρίες» σε όσους πιστά τον παραπλανούν και κατάμουτρα τον περιγελούν. Ένας λαός σε μόνιμες διακοπές…

Απ’ την απέναντι μεριά. Στον Ασπρόπυργο, «Χαλυβουργία Ελλάδος». Μια χούφτα εργάτες με το δέρμα τους –μετά από 263 μέρες απεργίας- ακόμα ποτισμένο από τη μουτζούρα. Μια χούφτα χαλυβουργοί με το κορμί σημαδεμένο απ’ το καυτό ατσάλι και τις κακουχίες του μεροκάματου. Καρδιές ανυπόταχτες που χτυπούν στον παλμό της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, της εργατικής περηφάνιας, του αταλάντευτου αγώνα. Ψυχές καθάριες, ματιές λαμπερές, γροθιές σφιγμένες, βραχνές φωνές.

Με μια φωνή Σαμαράς-Βενιζέλος-Κουβέλης έδωσαν το σύνθημα. Οι δυνάμεις καταστολής κάθε εργατικής διεκδίκησης χτύπησαν τους εργάτες, τους πέρασαν χειροπέδες, τους συνέλαβαν. Η πύλη «επιτέλους» άνοιξε. Ο νόμος «επεβλήθη»! «Η κυβέρνηση θα φροντίζει πάντα για την εφαρμογή του νόμου. Να το γνωρίζουν καλά, όλοι αυτό» δήλωσε αποφασιστικά ο κυβερνητικός εκπρόσωπος. Ο νόμος! Πάντα πιστός υπηρέτης των αφεντάδων, των ισχυρών της εξουσίας.

Το χτύπημα στην απεργία των χαλυβουργών στοχεύει κατευθείαν στην καρδιά ολόκληρης της εργατικής τάξης και των συνδικάτων της, των επηρεασμένων από την θερινή ραστώνη… Είναι ένα ηχηρό μήνυμα προς όλους όσους συνεχίζουν να αντιστέκονται. Θέλουν να τσακίσουν κάθε σβέρκο που δεν σκύβει. Να πνίξουν κάθε φωνή που δεν ανέχεται την εκμετάλλευση, την αδικία, που αντηχεί το δίκιο. Μας προειδοποιούν για το τι πρόκειται να ακολουθήσει. Επιχειρούν να τρομοκρατήσουν όσους «κρατάνε» ακόμα.

Πολλά άλλαξαν τον τελευταίο καιρό. Από την φρασεολογία όσων μας επιτίθενται μέχρι τον τρόπο που μας χτυπούν στις απεργίες και στις διαδηλώσεις. Ας τους δείξουμε πως πήραμε το «μήνυμα». Η συσπείρωση των εργατών στα συνδικάτα μας, που πρέπει να γίνουν οι πιο σημαντικοί πυρήνες αντίδρασης και διεκδίκησης, είναι μονόδρομος.

Να επανεξετάσουμε όμως και την μέχρι τώρα πρακτική μας. Είναι ώρα να ξεφύγουμε από την «πεπατημένη» και να βρούμε και νέους τρόπους αντίδρασης. Να αξιοποιήσουμε την πείρα που μας δίνει το διεθνές εργατικό κίνημα και να τολμήσουμε να γίνουμε πιο «αποφασιστικοί» στους αγώνες μας. Δεν έχουμε πολλές επιλογές. Δεν έχουμε τίποτα πια να χάσουμε. Ή θα σκύψουμε το κεφάλι και θα καρτερέσουμε στωικά το τέλος, ή αποφασισμένοι θα παλέψουμε οργανωμένα, δυναμικά, με σχέδιο και ψυχή μέχρι το τέλος.