Τό λαικό και εργατικό κίνημα, ήταν είναι ''και θα είναι και την επόμενη μέρα'' τροχοπέδη σε κάθε τι επιβουλεύεται αρχές και αξίες, ο καταλύτης για τις κοινωνικοπολιτικές εξελίξεις στο τόπο και ο θεματοφύλακας, ο εγγυητής της πραγματικής ομαλότητας και της τήρησης του Συντάγματος.

Οι τελευταίες πολιτικές εξελίξεις στη χώρα, η επίσπευση της ''προσπάθειας εκλογής'' προέδρου της Δημοκρατίας και οι διαφαινόμενες Εθνικές εκλογές, δεν είναι τίποτα άλλο παρά το φυσιολογικό αποτέλεσμα της συνεχούς και εντατικής πίεσης του λαικού και εργατικού κινήματος σε όλους τους χώρους όπου συντελλούνται αδικίες και επιβάλλονται αγώνες και ανατροπές.

Από τους σταθμούς διοδίων, τις εφορίες, τα Ειρηνοδικεία, τη ΔΕΗ, τα νοσοκομεία, τις σχολές, τους χώρους εργασίας, παντού, η πίεση όλα αυτά τα χρόνια δέν ήταν απλά απαραίτητη, ήταν καταλυτική και ''έστρωσε το έδαφος'' για να φτάσουμε στο σημερινό αποτέλεσμα.

Ούτε τα μεγάλα λόγια, ούτε οι κατάρες, ο θυμός και η οργή του καναπέ, ούτε οι βαθυστόχαστες διαπανελικές και καφενειακές αναλύσεις, ούτε οι καταδίκες μέσω δελτίων τύπου, ούτε οι μπερδεμένοι συνταγματολόγοι, ανέτρεψαν τη πολιτική κατάσταση, παρά μόνο οι ανιδιοτελείς, αγνοί και ηρωικοί αγώνες του λαικού και εργατικού κινήματος.

Τό λαικό και εργατικό κίνημα, ήταν είναι ''και θα είναι και την επόμενη μέρα''  τροχοπέδη σε κάθε τι επιβουλεύεται αρχές και αξίες, ο καταλύτης για τις κοινωνικοπολιτικές εξελίξεις στο τόπο και ο θεματοφύλακας, ο εγγυητής της πραγματικής ομαλότητας και της τήρησης του Συντάγματος.

Κάθε προσπάθεια αποδόμησης και εκφυλισμού του έπεσε στο κένο και παρά την ''φυσιολογική κόπωση'' απο τους συνεχείς, άνισους αγώνες, το κίνημα για ακόμη μιά φορά νίκησε, νίκησε η δύναμη της συσσωρευμένης οργής, του θυμού, της ανασφάλειας, της κοινωνικής απομόνωσης, της υφαρπαγής της Περηφάνειας, της Αξιοπρέπειας, της Ελπίδας, που εκφράστηκε όχι μέσω ανακοινώσεων, αλλά με διαρκείς αγώνες, με προσωπικές θυσίες, με αστείρευτη δύναμη και πάθος γιά την τελική νίκη.

Ομως όλα αυτά δεν σημαίνουν απολύτως τίποτα, αφού το κίνημα δεν συμμετέχει σε ''επιλεκτικά κατοστάρια μιάς ανάσας'', αλλά σε σε ένα διαρκή μαραθώνιο που προυποθέτει, τεράστια αποθέματα δυνάμεων, απόλυτη συνειδητοποίηση, ανεξαρτησία σκέψης και δράσης και διαρκή επαγρύπνηση.

Το κίνημα ήταν είναι και θά είναι απαραίτητο και χρήσιμο γιά την κοινωνία, οσο ''βλέπει μπροστά'' δεν φοράει χρωματιστά γυαλιά, δεν καθοδηγείται, δεν αφομοιώνεται, δεν χειραγωγείται, δεν τρομοκρατείται, δέν εκβιάζεται, δεν υποχωρεί μπροστά σε τίποτα άλλο, παρά στίς προσταγές της κοινωνίας, για συγκρούσεις με μοναδικό σκοπό, την προστασία αρχών και αξιών, όπως είναι η Δημοκρατία, η Ελευθερία, η κοινωνική Δικαιοσύνη, η Ισονομία, η Εθνική Ανεξαρτησία και κυριαρχία, η Ελπίδα για το μέλλον και το μέλλον των παιδιών μας.

Αυτά προς αποφυγήν φαινομένων ''αποστασίας απο το κίνημα'', έπαρσης, και ξεμυαλίσματος, με το βλέμμα στο......... πουθενά και το τίποτα!!!!!