Είναι τυχαίο ότι στίς πολύ δυσκολες στιγμές γιά τόν τόπο, τίς στιγμές πού θά πρέπει νά δηλώσεις παρών, να δείξεις χαρακτήρα ταυτότητα καί προσωπικότητα, τίς στιγμές πού σέ χρειάζεται σέ έχει ανάγκη ή κοινωνία τήν οποία αυτοσκοπός σου είναι ''νά υπηρετεις'' ή αριστερά βρίσκεται διαρκώς ένα βήμα πίσω, αυτομαστιγώνεται καί ψάχνεται, χάνει τά αντανακλαστικά καί ξεχνάει τίς προτεραιότητες, σέ αντίθεση μέ τό αντίπαλο δέος (δεξιά) πού ενώνεται θυμίζοντας ταινίες επιστημονικής φαντασίας μέ τούς ''κακούς εξωγήινους, πού ενώ δέχονται τά πυρά καί διαλύονται, ξαφνικά βλέπεις τά χιλιάδες κομμάτια τους νά ''έλκονται'' αναδομώντας τό διαλυμένο σώμα καί νά συνεχίζουν νά πολεμούν σάν νά μήν έχουν δεχτεί κανένα πλήγμα.

Ενα από τά μεγάλα προβλήματα πού αδρανοποιούν καί εκφυλίζουν τίς οργανώσεις τής αριστεράς, είναι ή παρανόηση γιά τό τί σημαίνει σύστημα καί ή ψευδαίσθηση ότι τό πολεμάμε. Ενά πολύ μεγάλο σφάλμα πού γίνεται, είναι ότι καταριόμαστε καί καταγγέλουμε τό......σύστημα τών άλλων, χωρίς νά κοιτάμε δίπλα μας, χωρίς νά κοιταζόμαστε στόν καθρέφτη.
Ισως άν μπαίναμε στόν κόπο νά ψαχτούμε λίγο περισσότερο, νά αναρωτηθούμε γιατί άραγε ό χώρος τής αριστεράς νά είναι διαρκώς διασπασμένος καί μάλιστα πολυδιασπασμένος ακόμη καί μέσα στίς τάσεις, τίς συνιστώσες, τίς ίδιες τίς ομοειδείς οργανώσεις, νά....έβγαινε κάτι.
Αραγε αυτό τό περιβόητο.....''οί παθογένειες τής αριστεράς'' πού συνεχώς ψιθυρίζεται από όλους όσους δραστηριοποιούναι ενεργά ή μή μέ τόν χώρο, ακούγεται τυχαία ή έχει κάποια βάση;
Είναι τυχαίο ότι στίς πολύ δυσκολες στιγμές γιά τόν τόπο, τίς στιγμές πού θά πρέπει νά δηλώσεις παρών, να δείξεις χαρακτήρα ταυτότητα καί προσωπικότητα, τίς στιγμές πού σέ χρειάζεται σέ έχει ανάγκη ή κοινωνία τήν οποία αυτοσκοπός σου είναι ''νά υπηρετεις'' ή αριστερά βρίσκεται διαρκώς ένα βήμα πίσω, αυτομαστιγώνεται καί ψάχνεται, χάνει τά αντανακλαστικά καί ξεχνάει τίς προτεραιότητες, σέ αντίθεση μέ τό αντίπαλο δέος (δεξιά) πού ενώνεται θυμίζοντας ταινίες επιστημονικής φαντασίας μέ τούς ''κακούς εξωγήινους, πού ενώ δέχονται τά πυρά καί διαλύονται, ξαφνικά βλέπεις τά χιλιάδες κομμάτια τους νά ''έλκονται'' αναδομώντας τό διαλυμένο σώμα καί νά συνεχίζουν νά πολεμούν σάν νά μήν έχουν δεχτεί κανένα πλήγμα.
Είναι δυνατόν γιά όλα νά φταίνε πάντα κάποιοι άλλοι, ακόμη καί γιά θέματα πού διαρκώς καταγγέλονται, συζητώνται, ''ψιλοαναλύονται μεταξύ τύρου καί αχλαδίου'' καί ώς διά μαγείας πάντα ξεχνιώνται καί παραμερίζονται διαιωνίζοντας καί παγιώνοντας τά λάθη;
Είναι δυνατόν σήμερα πού μιλάμε, τή στιγμή πού έχουν διαφανεί ολοκάθαρα οί τεράστιες ευθύνες, τά εγκλήματα πού έχει διαπράξει ή λεγόμενη κεντροδεξιά τού ''Δημοκρατικού καί Συνταγματικού τόξου'' τής λεηλασίας, τής ρεμούλας, τής καταστροφής καί τού ξεπουλήματος, ή αριστερά νά βρίσκεται στή γωνία δεχόμενη διαρκώς επαγγελματικά χτυπήματα καί επί τής ουσίας νά παραπαίει καί νά μήν μπορεί νά αντιδράσει, αντιστρέφοντας τό κλίμα καί ''πείθοντας τούς πολίτες'' ότι πλέoν ήρθε ή ώρα τής αριστεράς;
Kαί όμως είναι καί γιά όσους μπορούν νά διαβάσουν πίσω από τίς κουρτίνες, νά αποκωδικοποιήσουν καί νά αναλύσουν τή πορεία τής αριστεράς μέχρι σήμερα καί ειδικά τής τελευταίας τετραετίας αυτό δέν αποτελεί έκπλήξη
Ας σοβαρευτούμε.
Αν πράγματι θέλουμε όχι απλά νά δώσουμε, αλλά νά κερδίσουμε μάχες καί νά αλλάξουμε πράγματα, θά πρέπει νά σταματήσουμε νά κυνηγάμε χίμαιρες καί νά δημιουργούμε τεχνητούς εχθρούς, νά βάζουμε πρώτα τό εγώ καί καθόλου τό εμείς.
Θά πρέπει αντί νά καταγγέλουμε τό σύστημα, πρώτα νά αλλάξουμε εμείς, νά ηρεμήσουμε, νά μεγαλώσουμε, νά ωριμάσουμε, νά μήν είμαστε ευθυνόφοβοι καί εσωστρεφείς, νά ανοιχτούμε νά πείσουμε καί νά εμπνεύσουμε, αφού πρώτα πείσουμε τούς εαυτούς μας καί εμπνεύσουμε, νά σταματήσουμε νά θεωρούμε δεδομένα τά απραγματοποίητα καί τό κυριότερο...........άς σταματήσουν επιτέλους ορισμένοι νά θεωρούν ότι υπάρχει ιδιοκτησιακό καθεστώς καί ότι τά.......πολλά ένσημα αυτοδίκαια ''σού δίνουν καρέκλα'' καί αυτόματα συνεπάγονται καί πρόοδο, εγώ μάλιστα θά έλεγα τό αντίθετο, αφού μέχρι τά τώρα ή πράξη αλλά έχει δείξει.
Η πρόοδος έρχεται μόνο μέσα από τή διαδικασία τής διαρκούς αυτοκριτικής, τής διορατικότητας, τής πρόβλεψης, τής καθαρότητας λόγων καί έργων, τής ''απόταξης τού φόβου πρός τό νέο'' τών σταθερών θέσεων, τών κατανοητών στόχων καί προσανατολισμού, τής προσπάθειας συσπείρωσης καί συμμαχιών.
Καθε άλλη προσέγγιση καί πρακτική, ''ουδεμία σχέση έχει μέ τήν σημερινή πραγματικότητα'', αντιθέτως ανήκει στή σφαίρα τής ''κακής επιστημονικής φαντασίας'' καί αποτελεί βούτυρο στό ψωμί τής συντήρησης.